Agora que nos quedamos sen cines, merece a pena falar de mulleres como ela. Parece que foi onte. Hai trinta anos que Audrey Hepburn foise con só 63. Era un cisne. Éo. Só hai que pechar os ollos para vela. Era, é, a elegancia. Camiñaba, camiña, nas súas películas coma se vísemos camiñar a un refacho suave de vento. Á brisa. Tiña algo que a facía única. Reestréanse os seus traballos e a ilustradora Meghan Hess lanza un libro no que desvela detalles da relación da actriz coa industria da moda. Ela sempre foi fiel a Givenchy, pero luciu outras marcas. Lóxico, todo lle caía ben. Quen non ten gravado na memoria o atrevido vestido de discos de metal de Paco Rabanne que usou nunha escena da festa en Dúas na estrada. Era belga, pero universal. Vacacións en Roma é unha delicia. Un clásico. Gañou polo seu papel neste filme o Óscar, que perdeu noutras catro ocasións.
Moi querida nun mundo onde o normal é que unhas estrelas queren que as outras se estrelen. Dela dixo William Wyler que quedou hipnotizado cando fixo a proba para Vacacións en Roma: «Ten todas as cousas que busco: encanto, inocencia e talento. Ademais é moi divertida. É absolutamente encantadora. Non dubidamos en dicir que é a nosa moza». Pensaban en Elizabeth Taylor, pero apareceu Audrey e non houbo máis que falar. Cando se afastou do cine dedicouse aos nenos, a Unicef. Ela sufriu unha infancia espantosa na Segunda Guerra Mundial en Bélxica. Tanto foi así que, cando leu o Diario de Anna Frank, pensou que o que escribira aquela nena era a súa vida neses anos de espanto. «Mantiñámonos/Mantiñámosnos cunha rebanada de pan feito con calquera cereal e un prato de sopa augada elaborada cunha soa pataca». O conflito pillouna en Arnhem, o lugar dunha das batallas máis cruentas. De aí a súa dedicación aos demais, a súa fama e a súa fortuna: como mans tendidas aos pequenos sen recursos.
É mentira que os adolescentes non saiban apreciar o cine. Que unha película fáiselles demasiado longa. Poñer un clásico aos seus fillos e verán a súa reacción. Non soltarán o móbil, iso sería demasiado pedir, pero unicamente mirarano de esguello mentres teñan na pantalla Almorzo en Tiffany's. Audrey era a encantadora inocencia. Os seus ollos, unhas brasas que queiman. Tiña unha mirada coa que podía darche lume e unha naturalidade que desarmaba a un tanque. As súas mans esculpían, esculpen, o aire. A elegancia é Audrey Hepburn cantando Moon river nunha escaleira de incendios. Un punto xusto de tristeza, a nostalxia como forza atómica. Sabrina, My Fair Lady, Historia dunha monxa… películas que nunca se deixarán de ver. Por Historia dunha monxa, a súa favorita, non lle deron o Óscar, pero gañou o premio á mellor actriz en San Sebastián. A luz de Audrey nunca se apagará. Hai corazóns que non deixan de latexar. Cando faleceu dixo dela Elizabeth Taylor: «Deus estará contento de ter un anxo como Audrey con El». Se está vostede de mal humor, goce dun pouco/pouo de Audrey, que é moito.