Agora que quedamos sen cines, merece a pena falar de mulleres como ela. Parece que foi onte. Fai trinta anos que Audrey Hepburn foise con só 63. Era un cisne. O é. Só hai que pechar os ollos para vela. Era, é, a elegancia. Camiñaba, camiña, nas súas películas coma se vísemos camiñar a un refacho suave de vento. Á brisa. Tiña algo que a facía única. Reestréanse os seus traballos e a ilustradora Meghan Hess lanza un libro no que desvela detalles da relación da actriz coa industria da moda. Ela sempre foi fiel a Givenchy, pero luciu outras marcas. Lóxico, todo caía ben. Quen non ten gravado na memoria o atrevido vestido de discos de metal de Paco Rabanne que usou nunha escena da festa en Dúas na estrada. Era belga, pero universal. Vacacións en Roma é unha delicia. Un clásico. Gañou polo seu papel en leste filme o Óscar, que perdeu noutras catro ocasiones.
Moi querida nun mundo onde o normal é que unhas estrelas queren que as outras se estrelen. Dela dixo William Wyler que quedou hipnotizado cando fixo a proba para Vacacións en Roma: «Ten todas as cousas que busco: encanto, inocencia e talento. Ademais é moi divertida. É absolutamente encantadora. Non dubidamos en dicir que é a nosa moza». Pensaban en Elizabeth Taylor, pero apareceu Audrey e non houbo máis que falar. Cando se afastou do cine dedicouse aos nenos, a Unicef . Ela sufriu unha infancia espantosa na Segunda Guerra Mundial en Bélxica . Tanto foi así que, cando leu o Diario de Anna Frank, pensou que o que escribira aquela nena era a súa vida neses anos de espanto. «Mantiñámonos/Mantiñámosnos cunha rebanada de pan feito con calquera cereal e un prato de sopa augada elaborada cunha soa pataca». O conflito pillouna en Arnhem, o lugar dunha das batallas máis cruentas. De aí a súa dedicación aos demais, a súa fama e a súa fortuna: como mans tendidas aos pequenos sen recursos.
É mentira que os adolescentes non saiban apreciar o cine. Que unha película se lles fai demasiado longa. Póñalles un clásico aos seus fillos e verán a súa reacción. Non soltarán o móbil, iso sería demasiado pedir, pero unicamente mirarano de esguello mentres teñan na pantalla Almorzo en Tiffany's. Audrey era a encantadora inocencia. Os seus ollos, unhas brasas que queiman. Tiña unha mirada coa que podía darche lume e unha naturalidade que desarmaba a un tanque. As súas mans esculpían, esculpen, o aire. A elegancia é Audrey Hepburn cantando Moon river nunha escaleira de incendios. Un punto xusto de tristeza, a nostalxia como forza atómica. Sabrina, My Fair Lady, Historia dunha monxa… películas que nunca se deixarán de ver. Por Historia dunha monxa, a súa favorita, non lle deron o Óscar, pero gañou o premio á mellor actriz en San Sebastián . A luz de Audrey nunca se apagará. Hai corazóns que non deixan de latexar. Cando faleceu dixo dela Elizabeth Taylor: «Deus estará contento de ter un anxo como Audrey con El». Se está vostede de mal humor, goce dun pouco de Audrey, que é moito.