O único seguro na vida é a morte e o pagamento de impostos», a frase atribuída indistintamente a Benjamín Franklin e a Daniel Defoe, vénme ben para introducir leste articulo sobre o imperecedero, o perdurable, o ansiado e utópico triunfo sobre a morte, a inmortalidade. É a nova obsesión dos grandes empresarios de Silicon Valley. É o obxectivo dificilmente alcanzábel de Jeff Bezos, o creador de Amazon , ou de Larry Ellison, que fundou Oracle, para o que investiron millóns de dólares no nacemento de empresas como Calico que teñen como fin vencer á morte. Leste foi desde hai moito tempo uno dos desexos máis ambicionados polo home que buscaba desesperadamente a inmortalidade.
Desde a epopea de atopar a fonte da eterna mocidade —que fixo tolear ao aventureiro e conquistador Diego de León, que cría situala na Florida norteamericana— ata a filosofía do transhumanismo —que fixa as bases tecnolóxicas para achar o camiño que posibilite a resurrección, e que reivindica a duración da vida ata os 500 anos eliminando a enfermidade e o sufrimento— foi incesante a procura teórica da inmortalidade.
Constituíronse polo menos sete empresas (cinco nos Estados Unidos, unha en Rusia e outra en Portugal) que practican a criogénesis conxelando cadáveres a temperaturas inferiores a 130º, criogenizando falecidos en espera da curación dos males que causaron a súa morte. Calcúlase ao redor de 2.000 persoas as que se someteron a este método de suposta vida despois da morte.
A inmortalidade foi un tema recorrente na literatura e no cine. Lembrar o relato O inmortal de Borges ou Cero K de Don DeLillo e as películas Nosferatu a Máis alla dos soños.
Pretender ser inmortal antóllaseme máis un relato de inverno á calor dunha cheminea que un proxecto probable.
Confórmome con acadar a idade bíblica de Matusalén, despois dunha vida satisfactoria que me conduza a morrer en paz. Aínda que sexan cen anos menos que os 969 que, segundo a Biblia, foron os que viviu o avó de Noé.