É puro follado. Unha delicia que se desliza polo padal do lector. Sally Rooney (Castlebar, Irlanda, 20 de febreiro de 1991) escribe coma se o fixese coa punta dos dedos. Case coa xema dos dedos. É como una reinvención de Salinger, a nova gardiá entre o centeo, pero moito máis depurada que o estraño escritor norteamericano. Esta autora irlandesa, nada e crecida no condado de Mayo, un pequeno territorio do noroeste irlandés contra o que se estrela o océano Atlántico, coñece como ninguén as voltas do corazón dos millenials, a súa xeración. Escribe sobre ela, sobre eles, cuns diálogos incribles, dunha alta sensibilidade. Empezou con Conversacións entre amigos (2017) -da que xa hai serie en HBO- e logo xa chegou o bum con Xente normal (2018). Agora acaba de publicar Onde estás, mundo belo. Rooney, pola súa forma de teclear, é case unha guionista.
Vai de éxito en éxito. O pasado Nadal circulou un pequeno relato que é unha explosión de sentimentos. Toca o tema do aborto e non lles desvelo máis, xusto nun país como Irlanda. O texto titúlase Concord 34, o modelo da autocaravana onde transcorre parte da acción. Estes folios son unha miniatura de toda a obra de Rooney, que, como todos os que triunfan, conta con tantos fans como odiadores. Que se é simple. Que non conta nada. Que só narra o seu embigo e o dos seus amigos. Como é entón que chegou a tantos millóns de lectores en todo o mundo? Porque as súas historias minúsculas están tocadas polo talento, con excelencia. O seu truco é difícil. É moi complicado ser tan simple e chegar tan lonxe. Nos templos budistas hai monxes que se tiran décadas para escoitar o son do silencio, a profundidade da aparencia, algo que Sally Rooney fai sen apenas esforzo. Ou dá a sensación de que non lle custa ningún esforzo auscultar a toda unha xeración, a súa.
Na publicidade do seu último traballo que alaga esas igrexas laicas que son as librerías, Onde estás, mundo belo, dise que é a historia de dúas amigas que buscan o amor e a beleza ante un mundo incerto. Parece unha obviedad, pero como a escribe ela fai que sexa máis ben o voo dunha bolboreta de seda. Outra vez, as súas odiadores din que repite a fórmula. Pero, non repetían a fórmula Charles Dickens ou Gustave Flaubert? Sally Rooney atopoulle o tempo, o ritmo aos seus contemporáneos. E amais, aos de todas as idades regálanos verdades tan universais como estas: «É imposible ter unha relación amorosa na que nunca causes dor e ninguén cho cause». Claro. A intimidade é vulnerable. Sempre. Declara que lle gusta investigar o amor. Por que non? É que hai algo máis importante que o amor, saúde aparte? O amor de parella, entre pais e fillos, entre amigas, entre amigos. Sally Rooney chegou para quedarse e oxalá seguir facéndonos adictos aos seus diálogos fráxiles, aos seus sentimentos evanescentes, ás súas sensacións etéreas. «O que sentes é normal», dille á protagonista a súa irmá en Concord 34. O amor non é un imán que se pega á neveira, sen máis.