A desolación non ten só unha causa. A impotencia é insoportable. Pero descende dunha liñaxe. Os incendios gastan moitos antepasados, todos culpables. As súas consecuencias, lenzos negros onde había verde, son un terremoto emocional. En Galicia levámolos padecendo décadas. O presidente do Goberno dixo desde O Barco que veñen días complicados para toda España e insistiu na teoría do cambio climático. É certo. As temperaturas que estamos padecendo este verán agardábanas os expertos para o ano 2050. Moitos días por amais dos corenta graos. Moitas noites nas que o termómetro non baixa de 25. O inferno na terra. O chan forestal ponse a trinta graos, unha grella lista para unha faísca fatal. Somos nós os que nola estamos cargando o planeta. Os expertos din que virán temperaturas peores. Que se alternarán as tempestades coas secas. Descubrimos palabras novas. Ciclogénesis explosivas. Pirocúmulos explosivos. A natureza está a explotar diante dos nosos narices e parece que non vai connosco.
Haberá máis incendios. Haberá máis casas queimadas. Haberá máis desaloxados. É o cambio climático e é tamén o abandono sen compaixón do rural. O rural impórtanos un bledo. Encántanos ir de visita para facer unha foto e saír correndo. Deixamos nas aldeas aos nosos maiores mentres van aguantando. Imos o finde para levarnos o maleteiro cheo nos lugares onde aínda hai horta. Cando os nosos maiores xa non poden plantar, os trasplantamos a unha residencia. E así aos poucos xa ninguén ordena a casa, ninguén limpa a leira, ninguén sabe onde están as propiedades da familia e vén a segunda causa: o bosque non se coida e arde como a yesca. Chega a temperatura de febre do verán azul e os montes botados a perder e as aldeas semiabandonadas son as primeiras vítimas das chamas. Pasto para o lume. Sería moi doado dicir que todos os anos a mesma historia. Pero non. Cada vez é peor. É xa unha película de terror. Miles de hectáreas esnaquizadas. Persoas que se teñen que ir correndo co posto.
Vendo a Sánchez ir dun incendio a outro, é doado concluír que non é presidente con sorte, en contra do que parece. Sei que forma parte da súa alegación de defensa dicir que lle pasou de todo. Pero esa conclusión non está lonxe da realidade. Unha pandemia, choivas torrenciais, un volcán, unha guerra, o roubo dos datos do seu móbil, os incendios máis devastadores en anos. Que lle falta? Agora ata o CIS do seu fiel escudeiro Tezanos abandonoulle por primeira vez. Co favorecido que é no físico, está claro que, ao ver o expediente X da súa presidencia, máis dun non se subiría a un coche se está el ao volante. É que lle falta deslizarse por un barranco. Ou xa se está deslizando lentamente e aínda non se quixo dar conta, a pesar do órdago do comité federal? A min dáme que Sánchez xoga ao bingo e só lle saen letras. É o home do trevo dunha folla.