Xorden demandas de crear novas especialidades médicas como solución aos problemas actuais que afloran na sanidade pública. A ciencia médica é quizais a que sufriu maiores avances na historia, e estes grandes avances foron causa principal da compartimentación do coñecemento e con iso a multiplicación de especialidades que, como ramas, xurdiron de dous troncos comúns: medicamento interno e cirurxía, sen esquecer áreas centralizadas no diagnóstico de laboratorio ou na imaxe. En España existen un total de 49 especialidades médicas, divididas en: clínicas, cirúrxicas, médico-cirúrxicas e de laboratorio. No mundo occidental existen grandes variacións en canto a número e contidos das mesmas. As variacións fundamentais, a xeito de resumo, distinguen aqueles países como Alemaña (só oito básicas), ou Inglaterra, con dous anos de medicamento xeral e cirurxía (Foundation Training Programme), e de 4 a 7 anos especialidades médicas (Specialist Training), nos que prima a formación básica inicial en especialidades troncais; fronte a países con múltiples disciplinas cuxo mellor exemplo é EE.UU., moi semellante a España con 44 áreas diferentes.
Sen dúbida, os grandes avances na ciencia en xeral obrigan á especialización. Pero hai un feito incontestable: as ramas dunha árbore nútrense da raíz e do tronco, e se pesan moito poden romper o tronco. Pero o primar o tronco ou as ramas non só é un debate médico, senón que implica grandes repercusións na configuración do ensino e a política sanitaria. O incremento de especialidades médicas soluciona o problema actual da sanidade pública ou das urxencias hospitalarias? Non o creo, ata se incrementarían as «listas de espera». Aínda que é verdade que as especialidades no noso país rotan en períodos por especialidades troncais, as especialidades médicas moi ramificadas tenden a afastarse do tronco principal e, por natureza, parcelan o diagnóstico e tratamento á súa especialidade, incrementando o custo sanitario e facendo mais consumista ao paciente. Moitas enfermidades afectan de forma sistémica, o que obriga a coñecer o tronco para xestionar un medicamento máis integral. Está claro que outro problema está na falta de vocación (moi necesaria) para cubrir prazas de médico de familia, posto importante xa que é quen debe seleccionar e dirixir ao enfermo cara a unha determinada especialidade. É necesario investir ou polo menos igualar o prestixio que implica ser un especialista dun gran hospital ao de médico xeral ou de familia, e para iso o seu coñecemento e dedicación debesen ser igual de altas, dada a súa repercusión na cadea sanitaria. Pero, onde está o problema? Non estará no «outro poder médico», dentro do que se atopan as sociedades científicas, e na falta de poder do medicamento de familia? Coa Igrexa topamos, Sancho.