Cada sesión de control ao Goberno hase convertido nun esperpento inútil no que os argumentos se repiten coa insistencia dunha mala dixestión, Pedro Sánchez discute cun holograma, Alberto Núñez Feijoo, que non se atopa no hemiciclo. E tamén contra unha pesada hemeroteca que lle lembra cada unha das súas contradicións. Por iso, sorprende ver ao PSOE reprochando ao PP a súa corrupción (certa e acreditada nos tribunais) na mesma semana na que dúas expresidentes do PSOE pasaron polo Supremo para intentar esquivar a condena a cárcere que pesa as súas cabezas (tamén certa e acreditada polas primeiras sentenzas dos ERE). Ou ver ao presidente cuestionar a espionaxe de Villarejo e as cloacas do Estado mentres á súa porta chaman os seus socios indignados por Pegasus. Por non falar do escándalo de Perote e as gravacións ao emérito ou a Txiki Benegas mentres baballoaba contra Felipe González, entón bautizado como o «one».
Os debates dos mércores hanse convertido nun gran estudio no que cada partido vai falar do seu libro, reprender ao contrario e librarse de calquera indicio de culpa. A xestión queda para outra lexislatura e pouco importa ter que renunciar a principios, suponse que fundamentais, co fin de salvar calquera votación intranscendente.
O mercadeo de votos no Congreso acada extremos grotescos no que os minoritarios son capaces de obter concesións inimaxinables —ás veces peregrinas, tamén é certo— por un si ou un non en materias que non fan máis que xerar controversia política e que afastan aos electores dos seus teóricos representantes.
Así, se Franco serviu de cortina de fume durante os primeiros anos do mandato de Sánchez, agora tócalle a quenda á lei do aborto —que tardará aínda un ano en votarse no Congreso— ou a calquera outra das batallas culturais que Unidas Podemos logrou impor ao PSOE coa escusa de manter en pé a coalición.
Con 18 meses de lexislatura por diante, España ten unha chea de problemas chamando á porta. Os datos económicos son alarmantes e a subida de tipos de interese que agarda ao virar a esquina ameaza con golpear a feble, case inexistente, recuperación. O uso de datos nesgados, a negación da validez dos parámetros de medida internacional e o uso de novas estatísticas non camufla a realidade. A nosa política, e os nosos políticos, están nunha crise de ideas e de talento que non fai máis que aumentar a desidia dos votantes. A dobre moral —se o fan os meus está ben, se o fan os outros está mal— debilita a nosa democracia. Case tanto como darlle as grazas a Bildu polos seus votos.