O fenómeno non é peculiar de España, pero aquí converteuse en auténtica epidemia. Cada vez que alguén se atreve , exercendo a súa liberdade, a impugnar os dogmas da corrección política —convertida na nova Inquisición— ou a discutir as posicións de quen decidiron non só monopolizar o chamado progresismo senón tamén limitar o que se pode dicir e o que non, o discrepante é cualificado de inmediato de «fascista». O obxectivo desa reacción automática é tan canalla como antidemocrático: acalar, por medio do medo a un insulto descualificador onde os haxa, toda voz discordante e arrasar o pluralismo democrático, de modo que sexan estes antifascistas de cartón pedra os exclusivos defensores das ideas admisibles no actual debate público español.
E así, entre outros moitos, os que defenden que se cumpra a sentenza sobre o 25 % en Cataluña son uns fascistas. E os que expresan a súa opinión contraria á despenalización do aborto. E quen discrepan do feminismo desmadrado. E quen critican ao actual Goberno de España por apoiarse nun partido golpista e nos herdeiros de ETA . E quen creen que memoria histórica é un oxímoron. E os que, en defensa da liberdade, atrévense a criticar as ditaduras cubana ou venezolana, como antes a chilena ou arxentina. E quen se manifestan contra o indulto aos presos de o procés, concedido contra os informes radicalmente contrarios da Fiscalía e do tribunal sentenciador. E os que creen que a reconciliación nacional foi un paso de xigante para acabar co noso guerracivilismo. E os partidarios da monarquía como un elemento de cohesión política e territorial por amais das indispensables diferenzas de partido. E os que, en fin, e só é outro exemplo, creen que a convivencia democrática e os avances de todo tipo nados da Constitución de 1978 están a anos luz, para mellor, dos nados do texto republicano de 1931. ¡Todos fascistas!
Mentres, os nosos valerosos antifascistas, que cualifican de fascistas a todos os citados, atacan a liberdade de expresión de quen se atreven a discutir as súas posicións, apedrean aos seus adversarios ou os acosan nas rúas, impiden que falen nas universidades quen pensan dunha forma diferente, homenaxean aos terroristas ou colocan na dirección de Sortu ¡co aplauso de Bildu! a un ex xefe de ETA, tratan de que os contrarios a despenalizar o aborto non poidan expresarse, queren que o Estado fixe (como co estalinismo) a historia oficial do noso pasado máis recente, desprezan as sentenzas dos tribunais, queren romper sociedades enteiras mediante a autodeterminación, defenderon a violencia criminal e paséanse do ganchete cos seus herdeiros.
¡Valente antifascismo ese que avergoña aos que un día, non fai tanto, loitaron, en moitos casos entregando a súa vida ou a súa liberdade, pola España democrática, libre e plural que desde 1978 gozamos e que agora pretende liquidarse!