Cando en xuño do 2014 o grupo de asasinos de Daesh invadiu o norte de Iraq , ao exército acantonado en Mosul e os seus arredores faltoulles tempo para fuxir despavorido deixando atrás un valiosísimo armamento. Os fanáticos cubriron co manto negro da súa sinistra bandeira un terzo do país sen atopar apenas resistencia, e impuxeron de xeito inmediato a súa retorta, tergiversada e sanguenta versión do islam. Levoulles poucos días someter á poboación ao seu réxime de terror e, como sempre, as primeira vítimas foron as mulleres, sobre todo as non musulmás. As imaxes das mulleres encadeadas e transportadas como gañado en camións abertos para ser vendidas como escravas non se van a borrar xamais da miña memoria. Nin a comunidade internacional nin, por suposto, o aguerrido exército iraquí fixeron nada para impedilo. Só os peshmergas kurdos, curtidos en décadas de batallas cruentas co sanguinario réxime do Baaz, acudiron ao rescate. Foron eles os primeiros en chegar á rexión dos yazidíes e os únicos que formaron un corredor seguro para que puidesen buscar refuxio no Kurdistán. Os peshmergas non só lograron frear o avance de Daesh, senón que aos poucos os fixeron retroceder, xa co apoio aéreo norteamericano, pero sen as necesarias subministracións de armamento que lles prometeron. Tras semanas de dúbidas, o exército iraquí, recomposto co apoio de Irán, marchou cara ao norte para expulsar aos terroristas.
Hoxe, do mesmo xeito que en Iraq, os talibán lograron facerse con case todo Afganistán con pouco esforzo grazas á desbandada do seu exército e ineptitude do Goberno. E, unha vez máis, as mulleres serán as maiores vítimas se ninguén fai nada para impedilo. Parece que unha tenue luz de esperanza xurdiu na provincia norteña de Panjshir , onde Ahmad Massoud e o vicepresidente Amrullah Saleh acantonáronse para resistir. Está claro que ninguén mellor que uno mesmo para defender o seu.