Debe de ser cousa da idade pero cando oio mencionar as palabras revolución, revolucionario ou contrarrevolucionario pónseme os pelos de punta. E non é porque sexa unha persoa inmovilista que cre que o statu quo non debe nin pode ser cambiado, senón que, por experiencia, sei que esas palabras acaban derivando nun baño de sangue. Nada é ou debería ser inmutable, pero tampouco todos os cambios son para mellor. Como historiadora estudei algúns procesos que comezan con protestas e levantamentos sociais contra gobernos autoritarios e potencias ocupantes e acaban derivando en guerras civís que non só non logran o obxectivo de facer xustiza, senón que agravan as penurias da poboación ao substituír unha tiranía por outra. Tamén son consciente de que sen movementos deste tipo, e aínda a pesar do alto custo que sempre implican, talvez non se produciron os grandes cambios que nos permitiron evolucionar, polo menos en Europa , cara ás democracias parlamentarias actuais.
Con todo, ao escoitar o rancio discurso do presidente cubano Díaz-Canel, quen chamou aos «revolucionarios» a saír á rúa para afrontar aos contrarrevolucionarios que queren destruír todo o logrado polo réxime castrista, sinto que é a enésima mostra da rancia retórica dun goberno ancorado no sucedido fai máis de seis décadas. A elite e a súa cohorte segue aferrada ao poder nunha illa que non pode seguir vivindo baixo o engano do triunfo comunista e a revolución mentres a xente morrer de fame, polo covid ou outras enfermidades que non poden ser tratadas por falta de medicamentos. As protestas iniciadas o pasado domingo en San Antonio dos Baños, as maiores en décadas, foron sufocadas por unha policía adepta. Pero é cuestión de tempo que, ante o peche de Internet , os enxeñosos cubanos atopen outro método para convocar novas manifestacións masivas. E é que talvez a próxima revolución non tarde moito xa.