Un dos alicerces das democracias actuais é a regular celebración de eleccións e a rotación no exercicio do poder. O cambio frecuente nas persoas que se ocupan do goberno dos países garante ou, polo menos, pretende garantir que estes non se perpetúen nos seus cargos e, con iso, caian na corrupción e o nepotismo. No entanto, a determinación da duración deste tempo é obxecto de aceso debate, xa que se presume que catro anos é pouco tempo para a implementación dun programa político, oito pode ser un pouco máis adecuado, pero doce arríscase a ser demasiado.
Este é o caso de Benjamin Netanyahu, o primeiro ministro que máis tempo permaneceu, de xeito ininterrompido, nese cargo na historia de Israel : doce anos. Este controvertido e, á vez, admirado personaxe, agora pendente de xuízo por corrupción, foi moi hábil negociando, unha e outra vez, con outros partidos políticos para lograr o apoio necesario na súa candidatura a premier . Unhas negociacións que, con todo, non sempre lle permitiron garantir a estabilidade do goberno, tal e como sucedeu nos últimos dous anos, cando foi necesario celebrar catro comicios.
Tras as últimas votacións parlamentarias do 23 de marzo, a expectación hase mantido extremadamente alta, non só polo enfrontamento de 11 días de duración cos palestinos, actuación que moitos consideran parte da estratexia de Netanyahu para manter o apoio da extrema dereita, senón polo reinicio do xuízo contra el. E os políticos israelís non decepcionaron. O acordo imposible acadado in extremis entre a extrema dereita, o centrismo e, mesmo, un islamita, deu como resultado unha coalición de 8 partidos con 25 ministerios e a rotación bianual como primeiro ministro entre Naftali Bennet, o líder dos ultra de Yamina , e Yair Lapid, xefe dos centristas. Unha combinación complicada que o único que parece ter en común é o seu desexo de botar a Netanyahu do poder, aínda que non está claro por canto tempo.