O nomeamento de Dudamel o pasado venres como director da ópera de París, lémbrame que o noso Rogelio Groba, con 91 anos, indiferente ao fallo do Premio Princesa de Asturias das Artes, ao cal este ano está proposto pola Xunta de Galicia e apoiado por numerosos organismos e particulares (como o Concello da Coruña e eu mesmo, respectivamente), acaba de compor tres novas obras musicais. Groba, nacido en Guláns (Ponteareas) en 1930, non podería ser Dudamel, pero si o seu mentor. O venezolano é o resultado dun programa de educación musical para mozas do seu país nos anos sesenta, impulsado por un músico e enxeñeiro chamado José Antonio Abreu, e coñecido polo Sistema.
E Groba, cando foi nomeado director da banda municipal coruñesa, tamén polos anos sesenta, preocupouse primeiro de algo tan obvio como que os seus músicos se fixesen músicos, que obtivesen a súa titulación. E conseguiu formar unha magnífica orquestra, que eu, na miña adolescencia, acudía a escoitar ao teatro Rosalía Castro os domingos pola mañá. O seu afán didáctico e o seu labor de recuperación da música tradicional, proporcionáronlle un pracer infinito, e aos que o escoitabamos e viámoslle o sorriso compracido e un pouco irónica con que se inclinaba a recibir os aplausos tras a quinta sinfonía de Beethoven , deixábannos no corpo esa sensación de euforia e de felicidade que un sente cando ten quince anos e escoita a chamada do destino. Entre tanto o premio Princesa de Asturias recibiu 363 candidaturas. Pois vaia.