Inicio do 2021. Sen alento, asistimos a unha secuencia de acontecementos en cadea que nos mobilizan emocionalmente: a chegada das primeiras vacinas, o asalto ao Capitolio, os contagios que non decaen, os confinamentos perimetrais e… a gran nevada histórica. O corazón en albas. Demasiados estímulos.
Durante o sábado 9 de xaneiro, o centro da Península converteuse nun parque de atraccións. As caras de amargura, tristeza e pesar dos últimos meses deron paso a caras de asombro e de felicidade. Esquiadores frustrados, nenos, veciños, amigos gozaron da neve que, por unhas horas, fíxolles esquecer o perigo que significa estar inmersos nunha pandemia que non cesa. Aos que non viven no centro chamoulles a atención como se divertía a xente facendo un simple boneco de neve ou tirándose en trineo.
O instinto do pracer e da diversión leva reprimido demasiado tempo. E iso esgota. E a esperanza pérdese por momentos. Pero non é xusto deixarse abandonar agora. Aristóteles definiu a esperanza como «o soño do home esperto».
Os espertos son moitos veciños que, pico e pa, aderezan as rúas e fanas algo máis transitables despois da nevada. Persoas anónimas cedendo os seus coches para levar a pacientes e a sanitarios aos hospitais no medio do caos. O persoal que conseguiu que as doazóns de órganos non se interrompesen durante as horas críticas do temporal. A xente que buscaba o xeito de doar sangue. Estas condutas representan a esperanza compartida e en plural, que definía Bertrand Russell, en contraposición á vanidosa e narcisista do triunfo persoal.
Porque nunca desexaramos algo con tanta forza xuntos: o fin dunha pandemia. A esperanza en que a vacina nos inmunice pronto nos fai ser máis esixentes nas nosas accións. Toca ser responsables para volver divertirnos no noso parque de atraccións particular.
A felicidade, neste momento, consiste en ser prudentes e vacinarnos cando nos toque. Se dubidamos, lembremos o que di Irene Vallejo no seu libro O infinito nun junco: a esperanza de transformar o mundo sempre ten a razón.
Moitos pasaron con Filomena do alborozo de baixar La Castellana esquiando ao medo de romper unha perna. As restricións do norte co peche de bares e de ximnasios impresiónannos. O colectivo e o individual mestúranse. É necesario sentir o medo. Axudaranos a controlar a ansia de normalidade porque ambas as emocións, medo e esperanza, son caras dunha mesma moeda.