Parafraseando a Julius von Kirchmann, quen afirmou que «tres palabras do lexislador poden converter en lixo bibliotecas enteiras», tamén os todólogos españois acabamos de converter en apotegma que catro palabras do xefe da oposición -«ata aquí chegamos»-- poden mandar ao colector de reciclaxe os millóns de páxinas que escribimos para dicir que o PP carecía de líder, que Casado era o problema e non a solución, e que a estratexia hiperventilada de Vox estaba a minar á dereita e blindando a xeometría variable de Sánchez. Dito en latín, para máis autoridade, verba volant, et scripta minuentur (as palabras voan, e os escritos se trituran).
Por iso convén aclarar que as cousas non cambiaron tanto, e que a política non adoita avanzar a base de conjuros e apotegmas. O que cambiamos somos nós, cidadáns e políticos, que, abarrotados de prexuízos e dogmas, non acertabamos a ver que Pablo Casado xa era un bo orador o ano pasado, que as súas presuntas cesións a Vox eran máis imaxinarias que reais, e que o Goberno estaba alentando unha estratexia de ninguneo ao PP, e consecuente referenciación de Vox, que acabou convertendo ao Congreso dos Deputados nun reflexo esperpéntico do país que temos e da xente que o habitamos. Por iso creo que o que sucedeu o xoves, no debate da censura, foi que o excelente discurso de Casado, impecable en ética e estética, atopou o contexto necesario para librar a todos os auditorios dos seus vans prexuízos, e para pór branco sobre negro o que dunha ou outro xeito xa estivera presente, numerosas veces, na Carreira de San Jerónimo, aínda que os formatos fosen menos excelentes.
O éxito de Pablo Casado non estivo en dicir o que dixo, senón en dicilo no primeiro momento desta lexislatura no que a xente, o Goberno e algunhas das diversas oposicións existentes, necesitaban escoitar o que dixo. E esa é a única razón pola que a frase máis vulgar da lingua castelá -«¡ata aquí chegamos!»-, transformouse nun conxuro capaz de convencernos de que estamos a punto reconducir a vulgarísima e insostible política que viñamos practicando. Do cal se deduce que o discurso de Casado non foi o fin de nada, senón o principio de todo, e que agora debemos asumir o difícil compromiso de facer converxer a gobernabilidade do país no centro do parlamento, entender que todos os extremos ideolóxicos e estratéxicos -e non só o dereito- degradan e poñen en risco a gobernabilidade do país, e que o repostero da maioría gobernante non se pode confeccionar fiando groso -co adival de atar ou toxo- senón fiando con finura e sutileza o novo traxe que temos que vestir.
A pelota, -¡quen ía dicilo!- está nos tellados que cobren a Sánchez e Casado. Polo que, se un dos dous cre que xa rematou a súa tarefa, e non quere colaborar, o gran conxuro do venres pode converterse, como tantas veces sucede, en auga de borrajas.