59 soidades

Ramón Pernas
Ramón Pernas NORDÉS

OPINIÓN

Cámaras funerarias en el edificio conocido como El Dónut, puesto a disposición de las autoridades sanitarias por la Comunidad de Madrid como nueva morgue provisional
Cámaras funerarias no edificio coñecido como O Dónut, posto a disposición das autoridades sanitarias pola Comunidade de Madrid como nova morgue provisional Comunidade de Madrid

24 oct 2020 . Actualizado ás 11:53 h.

Así enunciado, o título parece unha estrofa solta dun poema lorquiano, machadiano ou de Miguel Hernández. Nada máis lonxe. É o número de falecidos a causa do covid-19 en Madrid entre os meses de marzo e abril e que ninguén reclamou para facerse cargo dos seus exequias e os seus enterros. Non eran anónimos, tiñan familiares que os ignoraron. Morreron na máis absoluta das soidades e ningún parente quixo darse por decatado da súa morte. Cen días despois dos seus óbitos, a finais de xullo, o Concello de Madrid fíxose cargo deles e levounos ao cemiterio Sur, onde quedaron sepultos. 40 deles faleceron en hospitais madrileños e 19 en residencias da mesma comunidade. Esta noticia, seica un dos moitos danos colaterais provocados pola pandemia asasina, pasou desapercibida entre as informacións amables da tregua estival cando o virus se daba case por amortizado.

Os 59 cadaleitos permaneceron no tanatorio improvisado do Palacio do Xeo ata que —sen que ninguén os reclamase— foron trasladados ao Instituto de Medicina Legal, onde se repetiu a mesma historia de cadáveres esquecidos. Non son mortos anónimos, están perfectamente identificados, coñécense os seus nomes e apelidos, pero convertéronse en fillos dun esquecemento doloroso, en mortos da máis incomprensible e egoísta soidade.

Eran mortos pobres. Os seus familiares non herdasen nin patrimonio nin fortunas. Quero supor que entre os 59 habería emigrantes que elixiron Madrid para deixar atrás a miseria. Pero tamén supoño que a maioría eran compatriotas nosos, mulleres e homes cunha vida, con moitos anos xa de vida construída con abnegación e honestidade, talvez con quebras familiares cos afectos maltreitos. Talvez, pero sobre todo cunha vida que non tiña este final no guion das súas mortes. O esquecemento é dramático e ruin, a soidade compartida polas 59 vítimas do virus é unha ofensa á máxima asumida de enterrar aos mortos. E con iso quebrantouse un dos principios máis sacro.

Non haberá —non terán— un publico homenaxe e diluirase para sempre o seu recordo. Nesta semana que agora remata faleceron en España 580 persoas a causa do covid.