Aínda que sobre Donald Trump escribiuse practicamente todo, se hai algo especialmente notable desde a óptica da comunicación política é, sin duda, a súa incapacidade de deixar indiferente a ninguén. Nun país onde a personalización da política hase elevado ao seu máximo expoñente, a estridencia e estilo único do presidente -que fose un trazo «só» como candidato sería menos preocupante- marcaron a axenda de medio mundo.
Nesa ambición por construír un posicionamento afortunadamente singular, mesmo o seu xeito de lidar co covid-19 foi particularmente excepcional. Atrapado máis na batalla do relato que na guerra da pandemia, Trump soubo asucar o mar das incoherencias sen maior flotador que el mesmo. Ese arquetipo do «superhome» que chegou en 2016 disposto a facer America great again, coa maioría dos seus compromisos en papel mollado, non naufragou a pesar de todas as inclemencias que el mesmo buscou. O seu ataque feroz aos medios de comunicación -tristemente imitado tamén nestas latitudes-, o seu desafío ao cambio climático ou o seu execrable actitude racista non foron máis que elementos de construción discursiva desafortunadamente retroalimentados por aqueles aos que se opuña.
E é que, para o seu storytelling, Trump contou con grandes bazas e excelentes aliados, de entre as que destaca especialmente a do conflito, elemento nuclear de todo bo relato. Que hai máis humano que o desafío de saúde que representa a ameaza do coronavirus en plena campaña electoral? Como conciliar esa mensaxe dun superhome coa vulnerabilidade dunha enfermidade?
Fronte a aqueles que pensan que o debate electoral do pasado martes podería ser o factor decisivo, creo que a xestión do covid-19 pode ser o elemento que decante a balanza. Xa non só se trata da carreira pola vacina senón, sobre todo, da explotación da enfermidade que está a sufrir en primeira persoa o líder do país da personalización e a humanización política por antonomasia.
Sen saír de Europa, o primeiro ministro británico Boris Johnson viu como entre a súa entrada na UCI o 7 de abril e a súa alta o día 12 a súa valoración nas enquisas incrementouse nuns 20 puntos porcentuais. Agora haberá que ver se nos Estados Unidos prodúcese un contaxio similar e se Trump é capaz de activar o efecto underdog para reverter o que, neste momento, recollen as enquisas.
Só entón saberemos se nas urnas estadounidenses pesan máis as estridencias dun espello cóncavo ou as difuminaciones de promesas incumpridas nun espello convexo. O que está claro é que Donald Trump está fronte ao seu reflexo e iso gústalle. Falta por ver que opinarán os electores, empezando por ese disputado voto hispano.