«Volveu», aínda que máis certo sería dicir que nunca se ha ir. Non se borraron da nosa mente as impactantes imaxes de hai escasos meses e case sen respiro atopámonos novamente sentindo o resoplar da tormenta. Nesta urxencia sanitaria o axente causal sempre estivo agardando a menor físgoa da nosa sociedade para penetrar nas nosas vidas e marcar definitivamente a nosa historia… Unha historia que se repite e que condicionará o noso futuro e a nosa existencia.
No vórtice desa tormenta convertida en furacán nos meses de marzo e abril, uns servizos sobradamente coñecidos fixeron de tripas corazón e xestionaron todos os seus recursos para converterse nun cabo de vida que impedise que ese gran barco chamado sanidade naufragase… Servizos de urxencias e urxencias, auténtica válvula de seguridade do sistema, alagados dunha marea viral cargada de silencio... e posterior esquecemento. Neste país de contrastes observamos como estes profesionais (urgenciólogos) viviron un verán dramático nalgunhas localidades, cargados de quendas, sen cobertura, sen respaldo… Pero isto non é novo; nalgunhas comunidades, a porcentaxe de temporalidade rolda o 50 % nestes servizos, sen recoñecemento e sen apoio.
Algo deberiamos ter aprendido da «primeira onda»: necesitamos servizos de urxencias e urxencias estruturados, uniformes, homoxéneos con persoais estables e con garantía de recambio, con profesionais formados por e para os nosos servizos. Algo por outra banda común en toda Europa onde esta formación chamada especialidade de urxencias existe en 24 estados (unha garantía de profesionalización e de futuro); pero no país dos contrastes somos inmunes ao progreso.
Non deixa de ser curioso que no ditame sobre sanidade da comisión de reconstrución (que lles invito a ler), os nosos representantes non consultasen a ninguén deste alicerce básico da sanidade; non deixa de ser sorprendente que nese documento non haxa unha soa referencia aos nosos servizos. Só hai dous posibles sustantivos aplicables: ignorancia ou ineptitude.
Adoitamos apelar á responsabilidade, a que nos permite cumprir os nosos compromisos, por respecto a nós mesmos e á sociedade na que vivimos. Hai exactamente dous anos (antes deste intenso período de dor e sufrimento), Congreso e Senado aprobaron que os nosos servizos de urxencias e urxencias debían ter un recoñecemento específico e desenvolver unha formación propia (como en toda a nosa contorna socio cultural)… Saben o que se fixo? Nada, absolutamente nada. Neste país de contrastes, a responsabilidade e os compromisos navegan en diferentes mares de respecto segundo as esferas de poder onde se atopen…
Cansos, cansados e hostigados, esquecidos, ninguneados sempre… Aínda así, síntome moi orgulloso de todos estes urgenciólogos. A todos os que estades, e seguides estando douvos unhas enormes grazas. O señor Salvador Illa prometeu no Congreso que antes de que acabe este ano, darannos un «pasaporte para o futuro». Prefiro pensar que é sincero (non como outros que lle precederon). A tormenta mostra xa os seus ventos, neste país de contrastes, os «cabos de vida» que non se amarran con forza poden levar o barco ao fondo. En urxencias e urxencias, seguimos agardando...