Ninguén nado despois da chegada de Messi coñece a infinita capacidade autodestructiva do Barça. Lionel foi a gran cortina de fume que axudou a tapar todo. Nos anos do xenio rosarino, o Barça tivo a dous ex presidentes presos, foi condenado por graves delitos fiscais para evitar que o actual fose tamén a prisión, malgastou en tuercebotas e comisionistas a fortuna que ingresaba coa galiña dos ovos de ouro, e endebedouse ata a ruína que florece agora, no outono de Messi. Ademais, o Nou Camp foi a zona cero dos grandes aquelarres independentistas, campo visitante para os millóns de culés repartidos polo mundo que non comulgan coas rodas de muíño de Puigdemont e Junqueras.
Pero todo este disparate palidecía cada vez que Lionel facía unha das súas. Algo que, rompendo o molde dos grandes xenios, ocorría case todas as semanas. Valdano deixou dito que Messi é Maradona todos os días. Efectivamente, Messi non foi só o mellor xogador de todos os tempos. Foi o mellor regateador, o mellor extremo, o mellor goleador... Cos anos reciclouse no mellor lanzador de faltas. E tras xubilarse Xavi e Iniesta, tamén no gran pasador.
É imposible saír indemne da xubilación de Xavi, Iniesta e Pujol. Peor aínda se coincide coa prexubilación de Busquets e coa reconversión de Piqué en home de negocios. Por iso o Barça está como está. Unha crise de identidade coa que nin sequera puido Messi. Ninguén saíu vivo tras un prolongado período de esplendor na herba. Pero sen dúbida, ninguén superou un trauma como o que supón perder a Messi, porque Messi só hai un. E como todo nesta vida é susceptible de empeorar, ao duelo inevitable haberá que engadir a secular capacidade autodestructiva do Barça.
Cando, xa nos anos 70, Johan Cruyff falaba da contorna culé, referíase en realidade a todo o armazón político e social que utilizou sempre ao Barça como a gran plataforma de propaganda indepe. Artur Mas e o nacionalismo moderado xamais se animaron a converterse á relixión de San Oriol se non coincidisen no tempo coa eclosión do Barça de Messi e Guardiola. Os recitais do astro rosarino e o resto da orquestra foron o salvoconducto que necesitaba o mundo indepe para erixirse como o pobo elixido, a Dinamarca mediterránea, só afeada pola incómoda caspa no ombro española. Non importaba que Iniesta fóra de Albacete ou que Luis Aragonés fixese o mesmo antes, incluso sen Lionel.
Ese inimigo opresor, dá igual a España de Rajoy que o Real Madrid de Mourinho e Florentino, fora moi útil ata a data. Pero como ocorre con todos os populismos, no Barça morreron a disidencia e a autocrítica. No seu ensimismamiento, a contorna culé cre que a solución a todos os males é insistir no mesmo. Bartomeu é un desastre, pero non é suficientemente indepe. Por iso o máis probable é que en marzo gañe o indepe pata negra Víctor Font. Que traerá a Xavi, copia mala de Guardiola, e todo resolvido.
Non é que o Barça e a política catalá retroaliméntense. É que sempre foron o mesmo. E por iso a capacidade autodestructiva é ilimitada. Despois de Messi non vén unha travesía do deserto, vén un gran buraco negro, unha incursión no descoñecido.
