Na miña memoria infantil e xuvenil están gravadas as terribles imaxes do terrorismo máis virulento que sacudiu Irlanda no último terzo do século XX. Foron anos moi duros nos que, con frecuencia, os noticieros e as portadas dos xornais narraban o horror provocado polo IRA en todas as súas escisións.
A cor marrón das paredes de ladrillo dos edificios en Irlanda do Norte permanece gravado na miña retina nunha sorte de vinculación visual coa loita rueira entre os católicos e protestantes. O gris case permanente do ceo irlandés segue provocando en min a asfixiante sensación dun teito de incomprensión entre aqueles que reclaman que a illa esmeralda unifíquese e os que queren conservar a conexión co Reino Unido.
Pero, os tempos cambiaron. Máis dun século despois desde que se fundase, dun xeito un tanto lasa, o Sinn Féin, o partido republicano irlandés que reclamaba a unificación da illa e transcorridos dous anos desde a dimisión de quen foi o seu presidente durante máis de 34, Gerry Adams, erixiuse gañador nas rifadas eleccións do pasado 7 de febreiro. Baixo o novo liderado de Mary Lou McDonald cunha estreita marxe de votos, o Sinn Féin logrou 37 escanos fronte aos 34 do conservador Fiana Fáil e aos 33 do democristián Fine Gael, os dous partidos que levan alternándose no poder desde hai anos.
Durante a campaña estas dúas organizacións manifestaron as súas reticencias a negociar un pacto de goberno co Sinn Féin pola súa política de esquerdas e a súa vinculación histórica ao IRA. Con todo, parece que baixo o mando de McDonald, no partido xa non hai ninguén cuestionable por conexións co IRA e o apoio dos mozos de 18 a 35 anos xunto co dos que non se beneficiaron do bum económico irlandés convértena nun interlocutor moi a ter en conta para formar novo executivo.
Veremos.