A propiedade dos fillos que esgrimiu a ministra Celaá na polémica sobre o pin parental é un asunto fascinante. Nada sinxelo de resolver. E moito menos se amais os posicionamentos son ideolóxicos e políticos, para buscar só a confrontación, unha vez máis á conta dos alumnos. En España desde sempre falta un pacto educativo liderado polos profesionais do ensino, que son os que saben, sen adhesivos de partidos. O resto, non só sobra, ademais, curso tras curso, vemos que estorba, ensucia e léao todo. Que exemplo de ensino dan dous gobernos, o central e o de Murcia, pelexándose polos talleres que os escolares reciben no colexio para rematar fixo nos tribunais con esa guerra? Menos mal que somos moitos os que temos claro que, dos nosos políticos, pouco temos que aprender. Máis ben ao revés. Volvamos á presunta propiedade dos nenos. A ministra di: «Non podemos pensar de ningún xeito que os fillos pertencen aos pais». Sóltao só para provocar. O obxectivo é levantar unha vez máis o concepto de dereita trifachita para buscar rendemento electoral. Vai ser a música trash metal deste mandato da banda Metallica que forman PSOE e Podemos subidos ao escenario de Moncloa . Haberá presunta ideoloxía por todas partes. Estaremos rodeados pola ideoloxía duns e outros. Os fillos non son dos pais. Como os pais non fomos dos seus avós e eran tempos moi férreos. Insisto en que o que falta é un currículo, talleres incluídos, deseñado e avalado polos que saben: os que se preparan para dar clase e dan clase. Os que xestionan centros educativos desde hai décadas. Os especialistas sen carné. Un pacto no que os partidos sexan secundarios e non queiran meter dous ou tres materias de adoutrinamento por unha e outra banda. Distancia e calma. Xusto o que non fai o Goberno central pedindo non xudicializar a política e buscando a propósito o territorio minado por Vox de Murcia. Os fillos non son de ninguén. Son da vida. Os pais a medida que van crecendo dámosnos/dámonos conta de que os traemos ao mundo para regalarllos ao mundo. Iso é o mellor que podemos facer. Necesitan liberdade, con límites, non libertinaxe. Os rapaces edúcanse en casa. Nos colexios. Nos recreos. Na rúa. No barrio. No exceso das pantallas, da Play e do móbil. E nos equipos de fútbol, por exemplo, onde aprenden a perder e a gañar, a esforzarse para cubrir a un compañeiro que perdeu a pelota. Sempre me gustou ler, pero creo haber aprendido moito nos campos de fútbol ou nas ceas do equipo. Deixen en paz aos rapaces. Fagamos por fin un pacto educativo profesional que non estea ao albur das lexislaturas.