Argumentar as propias posturas ou intentar disuadir ao próximo das súas, se non as compartimos, nada ten de malo. Ao revés, tratar de convencer con razóns é un exercicio moi san, moi conveniente: manifestación e garantía de liberdade. Intentar persuadir por outros medios supón sempre algún tipo de violencia, non necesariamente física. Ocorre cando se censuran certos asuntos na discusión pública, aínda que, por suposto, ninguén o recoñeza nin xustifique con razóns. Tal proceder sinaliza case sempre ámbitos autoritarios cargados de sentimentalismo. De maneira que se alguén dá razóns en contra consideraráselle, no mellor dos casos, «pouco empático», un dos peores insultos do noso tempo xunto con «aburrido». Pasa con algúns nacionalismos e con case todos os demais ?ismos. Están blindados porque, como dicía esta mesma semana alguén que non recordo, é imposible convencer con razóns a quen adquiriron as súas ideas prescindindo de calquera razón.
Un articulista chegaba a defender no País, tamén esta semana, que o que fai perigar a democracia non é a falta de empatía, como moitos din, senón o seu exceso. Un exceso, claro, cara aos do propio lado que procrea odio cara aos que non pensan igual, e cuxas razóns se descartan en automático, como nas redes: gústame, non me gusta. Ese proceder, dicía el, si que polariza a sociedade. E nace dun empacho de empatía, dun sentimentalismo atroz que se antepón ás razóns e desprézaas. Ou es como nos gusta ou es o noso inimigo. Sen fisuras. Acabouse.
Así produciu Obama a Trump. Así produce Pedro Sánchez cada vez máis Vox. Talvez doia recoñecelo, pero os datos seguirán aí.
\