En xaneiro do 2002, nunha sala do hospital de Mulago, o doutor Kasangaki ofreceume unha Coca-Cola para saciar a sede. Rapidamente, antes de que puidese agradecerlle o xesto, o doutor Mendonça Caridad, a quen eu seguira ata Uganda para certificar en La Voz de Galicia o seu corazón solidario, botou man da carteira e obrigou ao seu colega a aceptarlle un billete de cinco dólares. Máis tarde, ao meu requirimento, Mendonça explicoume o intríngulis da escena vivida. Non podía permitir o xeneroso obsequio que me facía Kasangaki: supuña pouco menos que a metade do seu salario diario.
Kasangaki e Ekoku, formados nas universidades de China e Ucraína, eran os dous únicos cirurxiáns maxilofaciales con que contaba Uganda. Cobraban uns 300 dólares ao mes, cantidade moi superior ás habituais naquel país, pero aínda hoxe insuficiente para adquirir un botella de viño Quinta do Vale Meao. A que Marcos de Quinto descorcha cada vez que o insultan «gentuza» como IgnasiGuardans , «cómplices da infamia» como Valls, algún «pedazo de cretino e troll de merda» ou, por non singularizar, a «teocracia esquerdista» en xeral.
Por aquel entón, cando comezaba a expansión cocacolonizadora do leste africano, Marcos de Quinto xa presidía Coca-Cola Iberia, con xurisdición sobre as terras de España e Portugal. Aínda, seguramente por razóns de mercadotecnia e lealdade á súa cruzada, non lle chiflaba tanto o viño. Nin o portugués nin o rioxano. «Non tomo calimocho, pero non por non estragar o viño, senón a Coca-Cola», afirmou nunha entrevista, sen que lle aflorase nin movese ningunha neurona entre a brillantina do cranio. Aínda o ricachón non abrazara a res publica nin España era consciente, ata que o inefable Albert Rivera sacouna do seu alleamento, de «a sorte de ter persoas como Marcos de Quinto». Agora témolo e ademais, desde que Antonio Roldán saltou pola fiestra para escapar da demencial deriva ultra de Rivera, convertido en portavoz de Economía e tuitero de cabeceira de Cidadáns.
Os seus dúas últimas achegas dan idea da calaña do personaxe. Por el decatámonos de que o Open Arms, cuxa odisea avergoña a Europa, transporta a «ben comidos pasaxeiros» que «custearon a súa pasaxe coas mafias». Non é un barco á espera dun porto de acollida, con 107 desherdados da terra no seu ventre, senón un cruceiro de pracer polas costas de Italia. E por el sabemos tamén que padecemos un colosal déficit de educación e que «non é agradable ter que soportar continuamente a tanto deficitario educacional».
Nisto último ten razón e non ten que remitirse ao informe PISA para demostralo. Abonda con que se mire ao espello. De non padecer esa cojera educacional, sabería distinguir entre o pobre home que é e o home pobre que non é. Ou sabería que hai palabras con acepcións contrapostas no dicionario: miserable é unha persoa «extremadamente pobre», pero tamén unha persoa «ruin e canalla». Elixa o lector a máis apropiada para o noso personaxe.