Cumprir corenta anos supón chegar con moita sorte á metade da vida. A realidade é que para min, cumprir corenta provocou tal catarse emocional que a piques de cumprir corenta e un, aínda non superei. Ese día deume por non querer levantarme, pero tiven que facelo. Cunha inusual preguiza comecei a mañá. Podería dicirse que tiña todo ao meu favor e antolláballeme todo en contra. Alguén me enviou un ramo de rosas. Pero nin sequera ese alguén me importaba. Desde a pastelería mandábanme unha torta envolta en papel que por todos lados puña 40. E un atafegante son de móbil lembrábame que os meus amigos si se acordaron dos meus anos.
Fai vinte tiña vinte e entón todo o futuro parecía afastado. Ter xa vinte e cinco era ser maior. Ter trinta era agardar dez anos e a mente non acadaba a tanto. E ter corenta era algo que nunca pensabas que podía chegar. Ata que chegou. Hai un ano xa.
E a esta idade xa hai moitos duelos feitos e outros por facer. E eses que quedan por facer moitas veces enquistáronse tanto que non hai forma de pasalos.
Aos corenta anos gústame percorrer as rúas onde fun feliz, pero ao mesmo tempo provócame torpeza no andar, coma se a añoranza do que foi non me deixase dar nin un só paso.
Gústame volver aos sitios onde sei que el non está, para crer que quizais el si se acordou daquela promesa que fixemos fai vinte anos de citarnos nese sitio cando tivésemos corenta, aínda que estivésemos casados con outros. Aínda que a vida nos separase anos antes.
Gústame lembrar aquela canción estival que non era a máis bonita nin a máis pegadiza, pero si era coa que nos pasamos os meses bailando. Pero cando a recordo, xa non son capaz de bailala nin de saber a quen lle gustaba máis de nós.
Gústame cheirar de súpeto aquel perfume e lembrar o que fomos. Aínda que xa non o atope nas tendas e só ás veces entre a multitude paréceme que alguén cheire a 1999.
Gústame ler a Paul Auster e aquela frase que apuntei nos separadores do Código Civil: «Tiñamos todas as pezas desde o principio pero ninguén soubo encaixalas». É cando teño corenta e mido o tempo por lugares pasados, o momento no que penso que nunca estiven neses sitios, que nunca me citei con el nese lugar, que aquela canción estival non era máis que unha vella versión, que ese cheiro a 1999 é unha colonia barata e que non volvín ler a Paul Auster porque me lembraba demasiado a el.
E o día que cumpro corenta e un todo volve ao seu sitio, e decido levantarme pronto para reencontrarme con aquel perfecto verán de fai xa vinte anos.
?