O aquelarre que se prepara para investir a Sánchez ten como mellor perspectiva sumar os deputados do PSOE, Unidas Podemos, PNV, Compromís e PRC, para que, no caso de que ERC se absteña, lograr o seu obxectivo, polos pelos, na segunda votación (173 votos a favor, 159 en contra, 15 abstencións dirixidas desde o cárcere, e 3 votos de Bildu que dá igual o que voten, porque sempre será para mal). Así se mesturará esta macedonia de froitas que -rememorando o sucedido na moción de censura- vai converter a Pedro o Grande no primeiro vicerrei de España. Fíxense ben, con todo, en que no longo parágrafo que acabo de escribir non figuran nin o verbo gobernar, nin o sustantivo Goberno. Porque a finalidade deste pacto de investidura só acada a evitar que, cando chegue o San Martiño, celébrense -¡por cuarta vez!- eleccións anticipadas.
Por iso é importante ter ben claro que, no incerto suposto de que Sánchez logre a investidura, estaremos aínda moi lonxe de acadar o remanso político que andabamos buscando, porque o que en realidade se abre ante os nosos ollos, e ante a proa do noso fráxil esquife de regateo, son os traidores rápidos e cataratas do río Zambeze. Para gobernar a España de hoxe fan falta 176 votos leais, homoxéneos e disciplinados. E non augura nada bo que esa característica só a cumpran os 123 escanos do PSOE, mentres o resto se dedica a pensar en que momento resultaralle máis beneficioso montar o balbordo e devolver o orzamento.
Os 15 votos de ERC van estar condicionados, desde o cárcere, polo resentimento que xere a sentenza do Supremo, pola determinante idea de satisfacer un electorado independentista, e pola necesidade de pór de manifesto a inviabilidade do Estado franquista. O PNV, que pasou das súas «tradicionais habilidades» a facer a súa papeleta» con total desvergoña, non terá máis remedio que abusar deslealmente do PSOE e de toda esa coalición da que en realidade non se senten parte, para que o seu electorado máis radical, e os seus valedores mediáticos máis simplones e desnortados, síganos acirrando por listillos no canto de describilos como tarambanas profesionais.
O de Podemos e Compromís -trufados de localismo, populismo e conspiracións- é como meter o diaño en casa, e non só polo indigerible cordón sanitario co que o PSOE se librou do competitivo Iglesias , senón polo xerme de incoherencia que se sementou nun Goberno que reúne a dous radicais inimigos, que, por loitar polo mesmo electorado desde formas opostas, só un pode saír vitorioso…, ¡e o outro trasquilado!
Se eu fose Sánchez, no canto de explicar o meu programa na sesión de investidura, cousa inútil onde as haxa, dedicaría os noventa minutos acostumados a facerlle unha novena a Santa Rita, avogada de imposibles. Pero ata iso resulta complexo á hora de xuntar aos meapilas do PNV e ERC cos laicos ultramontanos do PSOE e Podemos. Porque as disensións nunca veñen soas.
MÁIS INFORMACIÓN
