O fin debe ser sempre terapéutico, non de mellora xenética
OPINIÓN
Que a edición xenómica e implantación e xestación completa dos embrións resultantes fíxose non é algo que me sorprenda. Metodológicamente é posible e só era cuestión de tempo que isto ocorrese. Se é que ocorreu... E de ter pasado tampouco sorprende que teña sido en China . Ata o momento en que se publique en formato de comunicación científica, debemos manternos escépticos, xa que non se explicou que se fixo nin como se fixo con rigorosidade. Pero independentemente de se en realidade se fixo ou non, de se a súa institución nega ter apoiado este estudo e de todo o balbordo que está xerando esta noticia, que haberá que agardar a ver como evoluciona, a miña reflexión é outra. Trátase de aplicar ferramentas que son moi prometedoras para unha nova terapéutica, toda unha revolución biomédica. Dirixímonos cara a un medicamento personalizado e á carta pola que somos moitos os que estamos a traballar desde as nosas poyatas. Pero as ferramentas Crispr aínda deben ser avaliadas e controladas para a súa aplicación terapéutica.
O fin debe ser sempre terapéutico, non de mellora xenética. Esta ten evidentes implicacións éticas totalmente inadmisibles. Ademais, as implicacións na saúde das nenas supostamente resultantes da edición, cun máis que probable mosaicismo xenético nas súas células, son absolutamente descoñecidas. Neste sentido a palabra irresponsabilidade quédase moi curta. A reflexión é xa que logo evidente: temos as ferramentas ao alcance dos investigadores para facer o mellor e o peor.
A pesar dos esforzos internacionais por crear comités éticos e organismos reguladores da aplicación da edición xenética, e a pesar da existencia de comités éticos nas institucións, a realidade é que en última instancia o levar a cabo este tipo de prácticas depende só da responsabilidade e a ética profesional do investigador que controla estas ferramentas. Xa que logo como se controla esta responsabilidade individual? Non agardemos que a cordura se impoña, estamos a velo.