Coa naturalidade que certifican as imaxes difundidas, Rajoy se ha ir a Santa Pola para o exercicio da súa praza de rexistrador da propiedade, despois da súa obrigada dimisión polo éxito dunha oportunista moción de censura e da decisión persoal de abandonar a presidencia do Partido Popular. No primeiro caso, o automatismo do cambio non permite ningunha transmisión de poderes ao estilo do que sucede nos Estados Unidos; no segundo, excluíuna ao inhibirse de interferir no proceso electoral que emprenderán os militantes. Expresado en termos xurídicos cos que ha de contar na súa reiniciada actividade profesional, non existe ningún testamento que concrete os extremos da herdanza que deixou neste momento, por títulos diferentes, a Sánchez e a non se sabe a quen do PP, con independencia de como os historiadores a consideren ao xulgar sobre a totalidade da súa actividade pública.
Polo que se refire ao flamante Goberno socialista non parece que sexa tan mala como lla combatía desde a oposición, se nos atemos á aceptación manifesta do herdado en canto aos Orzamentos Xerais do Estado e, con eles, á mellora das pensións, ao mantemento da criticada reforma laboral, e, por suposto, aos compromisos coa Unión Europea. Habería que engadir, sen ánimo exhaustivo, un Goberno en Cataluña liberado da aplicación do artigo 155 da Constitución. Non parece tampouco que disienta respecto do asunto sensible do traslado a cárceres en Cataluña de quen están aínda en prisión preventiva ata que se dite o auto de procesamiento. Asuntos herdados non resoltos, como o financiamento das autonomías, foron simplemente aparcados.
Non se se a herdanza que deixou ao PP é tan positiva, se se ten en conta a disputa que se levantou por non existir un testamento formal como na ocasión anterior, a ausencia de calquera manifestación respecto diso por parte de Rajoy e o seu rápido distanciamento físico.
A fórmula que se estrea de elección a dúas voltas, con participación de afiliados e compromisarios, vai empregarse nun dos momentos máis comprometidos para o PP, por non dicir, o maior. Non se trata dun mero cambio estatutario de presidente. O rumbo que detectan as sondaxes e a preparación para enfrontar as previstas contendas electorais parecía que, sen violentar regras democráticas, procurásese a solución dunha persoa cunha maioría equivalente ao consenso. É o que viña representar a candidatura de Feijoo. No fondo, e quedarémonos coas súas explicacións de por que non deu o paso adiante, o escenario presentábase como dunha dura competición.
Se a corrupción e o problema catalán foron determinantes para a caída do Goberno non deixa de ser sorprendente que se postulen a exsecretaria xeral do PP e a exvicepresidenta do Goberno. A solución consensuada tería sido máis doado se non se ventilase agora a candidatura a presidir o Goberno.