A moción de censura de onte pasará á historia da nosa democracia por ser a primeira en ser adoptada polo Congreso dos Deputados e polas súas circunstancias. É innecesario insistir en que o candidato Sánchez esbozase só unha folla de parra para cumprir coa obrigación de expor un programa de goberno. O esencial era desbancar a Rajoy da Presidencia do Goberno. Niso había unanimidade, desde C's, aos separatistas. O detonador foi unha sentenza da Audiencia Nacional, non unánime e non firme que, en palabras de Rivera, supuña un antes e un despois, e obrigaba a Sánchez a presentar a moción con urxencia impelido por un deber, case ético, de preservar a democracia, encanallada por unha corrupción que sería patrimonio do PP. O clima fora caldeado con enquisas e opinión orientada a que se convocasen eleccións, favorables para C's, e que non conviñan a Rajoy subido á táboa dos Orzamentos. Os intereses dos partidos e os persoais quedaron ao descuberto na sesión do Congreso. A Rajoy saíulle mal o cálculo co PNV, que queda olímpicamente co pan dos orzamentos e coa munición dos Estatutos que prepara con Bildu. A posición dos independentistas cataláns foi determinante. Cataluña foi o Waterloo de Rajoy e o rexurdir de Rivera. Aínda que o presidente tivese intención de convocar eleccións, a rapidez da moción impediríallo. Unha vez presentada, a dimisión de Rajoy, ademais dunha posible fraude, permitiría só que o Rey , despois das preceptivas consultas, propuxese o candidato con máis viabilidade que, cos números actuais, sería Sánchez a quen esa vez lle abondaría unha maioría simple.
Os variados apoios que o candidato debeu aceptar para chegar á presidencia do Goberno non auguran estabilidade. Dixérono quen votaron non e tamén, desde a banda dos si, os cataláns como advertencia e o PNV con chuleo. O máis sorprendente do éxito da moción foi o unánime respaldo do PSOE a aceptar a fórmula Frankenstein, expresión acuñada no seo do partido e reiteradamente rexeitada. Era unha liña vermella que non se podía traspasar, ata o punto que en 2016, un convulso Comité executivo tivo que frear in extremis a moción preparada por Sánchez con eses apoios. Que seguridade van ter os protagonistas de entón que o diálogo en Cataluña non vai ser sobre a consulta sobre a súa independencia que reclamaron os secesionistas no Congreso.
Ao parecer en política poder pasar en moi pouco tempo de soster algo e o seu contrario; de chamar supremacista a Torrá a aceptalo como aliado; de votar en contra dos orzamentos a utilizalos agora para pagar votos. Como vai a cidadanía a crer nos políticos cos casos de corrupción e o mercadeo do interese xeral.
Con este panorama é xa urxente a rexeneración da democracia que afecta a poderes do Estado e á representación política.