O caso Cifuentes engadiu ao tufo de corrupción que envolve ao PP polos xuízos en marcha o da sospeita de comportamentos de vendettas internas características de reprobables condutas maxistralmente descritas no Padriño. É o máis significativo deste estúpido affaire que entretivo á opinión convertida nun curral chismoso e reclama unha profunda rexeneración do PP se non quere que sexan realidade as sondaxes publicadas cunha interesada celeridade que favorecen a Cidadáns. Non deixa de sorprender a seguridade que teñen os seus líderes de que o vento sopra ao seu favor con só presentarse como máximos garantes contra a corrupción e defensores da unidade de España. Ao parecer non necesitan nada máis; abóndalles con orientar a vela nesas direccións ou noutra que proporcione a oportunidade. Rivera preséntase como o Macron español. Abonda comparar os currículos e as declaracións para que se evapore a burbulla no aire; pero a imaxe, a forza de que se transmita con reiteración, podería converterse en real. Por iso, resulta necesario acadar canto antes unha mínima normalidade para que as futuras eleccións xerais ditaminen a realidade do que agora se airea.
Nese sentido, foi un paso adiante que se rexeitasen as emendas de totalidade aos Orzamentos Xerais do Estado. Non deixa de ser frustrante para Cidadáns a ineficacia da súa ameaza de rexeitalos se se facían concesións ao PNV, cando este se xactou de freala ao conseguir un aumento das pensións. Rajoy tivo moi claro que a súa lexislatura depende dos Orzamentos en primeiro lugar. Os números son, por descontado, maniobrables e o tempo en que van operar será máis curto do habitual. Constitúen o meollo da campaña electoral na que o presidente está xa metido.
O segundo paso é que antes do 22 de maio exista un Goberno en Cataluña. Tamén estivemos entretidos, e seguimos, coas peripecias rocambolescas dos secesionistas. Aínda que son imprevisibles, todo apunta a que haberá un candidato viable. O Tribunal Constitucional, por fin, decidiu admitir a trámite o discutido recurso do Goberno sobre a candidatura de Puigdemont e a súa automática suspensión. A delegación de voto de leste e do tamén prófugo Comín non parece que sexa un obstáculo xurídico, por máis que Cidadáns e PP teñan adoptado o postureo de interpor un recurso de amparo de ineficaz recorrido. A lei do Parlament para investir un candidato telemáticamente está abocada á súa suspensión inmediata. Os secesionistas espremeron ao máximo a súa campaña en clave interna e internacional. A normalidade consistirá nun Govern da mesma marca que o último e o cesamento do artigo 155. Só a partir de entón podería iniciarse un difícil diálogo para o que Rajoy non está de entrada nas mellores condicións. Precisarase tempo e tamén a substitución de quen tiveron ao seu cargo atender o problema irresuelto.