O mellor do nacionalismo quedou no BNG. O resto se desperdigó cal bandada de estorniños por un ceo atlántico e cetrino. Ou sexa, que uno non sabe onde poden acabar. Axiña que rin as grazas a Pablo Iglesias , como se arrolan nos brazos dos independentistas ou baixo os pés do imperialismo capitalista (aínda que en realidade os novos «parias da terra» non renunciaron nunca aos seus privilexios). A todo iso o definiu o noso compañeiro Luis Pousa cunha sintagma que quedou para os anais do xornalismo: «Marxismo de pazo e piano». Agora Noriega púxose de moda por ser alcalde da cidade máis fermosa de Galicia. Non dubido en cualificar así a Compostela. Todo nela, no seu corazón digo, é beleza. Por alí pasaron alcaldes notables, de exquisita sensibilidade, e tamén algún crápula que lembrar non quero. Alí manda e ordena Martiño Noriega, que foi un adaíl do nacionalismo ata que empezou a gobernar Santiago. Gobérnaa con escaso fuste xestor, con sectarismo extremo e con nimia altura intelectual. Agora fala dunha «onda represiva» por dicir algúns que o do pregón do entroido de Santiago foi zafio, vulgar, ordinario e vejatorio. Ninguén dos que o criticamos viuno, di. Para que, digo. Basta con coñecer as informacións respecto diso (Son todos os xornalistas malos xornalistas e non contan a verdade?) para saber que Santiago de Compostela raiou máis que nunca a bajeza.
Eu agardaba que pedise desculpas. Non o fixo. Pola contra referiuse á liberdade de expresión. Baixo o seu palio hase estendido o soez e a humillación do contrario de modo flagrante. Mesmo se disfraza como cultura. Iso é o insoportable. A historia das vangardas é tamén un relato de transgresión. De Leopold Bloom aos expresionistas a arte maior está cargado de irreverencias. Tamén de blasfemias, con elas convivimos os católicos. O que sucede é que agora as blasfemias e o insulto gratuíto asúmense como xesto libertario. E é mentira. A verdadeira «onda represiva» é a que exercen os apologetas do politicamente correcto co seu sectarismo, a súa soberbia e as súas inxurias. O mellor do nacionalismo quedou no BNG, sin duda.