A mensaxe telefónica de Puigdemont a un dos seus compañeiros de fuga parece unha claudicación na imposible carreira cara á súa investidura como president. Para certificala quedan uns días; ata que remate o prazo de alegacións acordado polo Tribunal Constitucional (TCE). Se fose coherente co seu intento de erixirse nunha referencia histórica do nacionalismo, debería intentar regresar antes a España aínda a propósito de que sería detido e posto a disposición do xuíz. Confirmada ou non esa improbable hipótese, a etapa emprendida chegou ao seu fin. Expresado en termos de boxeo, o púxil tira a toalla, ou lla fai tirar quen lle atende no ring ou o clamor dos seus hooligans ou a maioría do Parlament: dun modo directo elixindo a outro candidato ou indirecto provocando novas eleccións ou por decisión do árbitro, neste caso o (TCE).
Virando ao ámbito taurino, é preciso acabar co caso Puigdemont, aínda que sexa co estoconazo xurídico que pretende o recurso interposto, cuxa maternidade eloxiosa se atribuíu á audacia ou astucia da vicepresidenta. A discutible perfección da resolución sobre o fondo dentro duns meses subordinar á eficacia de suspender candidatura e pleno. Talvez a proponente contaba con que podería obterse o informe favorable do Consello de Estado e a admisión do TCE. Unha confianza que non prestigiaba a independencia deses órganos. Afirmouna o primeiro, ao ditaminar de modo conciso e razoado, en contra da interposición do recurso. Tan non era clara a admisión para o TCE que non a resolveu despois dun prolongado debate. No seu lugar, adoptou un acordo certamente inédito, xa que, sendo un órgano xurisdiccional, respondeu a algo non pedido no recurso. Unha hábil resolución que con fortuna lle permita non manifestarse sequera sobre a admisión do recurso, que era o pretendido. As medidas cautelares acordadas non foron solicitadas; un erro, xa que tendo en conta da especial urxencia da circunstancia, o TCE podería adoptalas mesmo «sen oír á parte contraria».
A estratexia seguida é defendible como último recurso, pero non axuda ao seu defensa que se filtre que o Tribunal non se dará présa en decidir sobre a admisión do recurso e menos cando se fai coincidir as súas posibles datas coas que se adianta como fin da instrución polos tribunais dos procesados e coa declaración do ministro de Xustiza ao apelar á Lei de Enjuiciamiento Penal asumindo xa a existencia dun delito de rebelión. As simplificaciones atopan un eco popular favorable, pero habería que minimizar o cuestionamiento da estratexia nun asunto que afecta o interese de España e ao seu prestixio internacional e ten relación con dereitos fundamentais. Ponderar todo iso é propio dun Estado democrático de dereito.