Da primeira imaxe poderosa co presentador rodeado dos rostros dos candidatos e figuras do Óscar ao vestido que deixaba ver case todo, menos o xusto, de Irina. Do presentador en calzóns aos Óscar de Lego. Do premio máis cantado e máis merecido da noite a Julianne Moore a Lady Gaga xunto a Julie Andrews no medio século de Sorrisos e bágoas. Se o futuro é Lady Gaga, que volvan xa Ela Fitzgerald e Billie Holiday. De Meryl Streep dando paso aos que se foron coas bágoas máis emotivas sobre o rostro de Robin Williams, entre tantos outros, aos eufóricos triunfadores pola miña favorita, Big Hero 6. Na gala, como sempre, houbo de todo e para todos. Todo moi medido. E moi comedido. Se non hai lugar para a improvisación en Hollywood, que agárdanos no resto do planeta? Pero é que o negocio é o negocio, aínda que sexa grazas ao lecer. A pregunta relevante é: foi un ano bo en películas? Gañar, gañou Birdman, pero é Birdman deses filmes que non esquecen? Ou é unha brillante mestura dun pouco de Woody Allen (que é moito) pasado pola batedora de intenso de Iñárritu? Nos Óscar sucede como en todos os premios: hai anos, como nas colleitas, excelentes, para a Historia; e outros, onde a pelexa flojea. Non foi unha edición coroando a Memorias de África, á lista de Schlinder, a Titanic, a ata O señor dos aneis ou a esa xenialidade incrible de The Artist. Pero a resurrección de Michael Keaton ben se merecía o altar de mellor película, aínda que el quede sen o seu tío Óscar. Como Edward Norton. Pero é que tampouco DiCaprio, Johnny Depp ou Ralph Fiennes saben o que é gañar. Caprichos das colleitas.