Fundiciones Rey, fundada en 1944 en Arousa, conseguiu salvar o impacto da invasión de Ucraína, o seu provedor de lingotes de ferro, que cambiou polo Brasil, durante varias horas polo apagamento
05 may 2025 . Actualizado á 20:45 h.Hai tres anos, pouco despois da invasión rusa de Ucraína, Elías Cochón Rey, un dos tres conselleiros e o director comercial de Fundiciones Rey, expresaba o seu temor polo futuro inmediato da compaña. A guerra cortara a subministración de lingotes de ferro, a súa principal materia prima, posto que practicamente o cento por cento proviña de territorio ucraíno. «Sen lingotes de ferro temos que parar máquinas, así de claro», manifestaba entón, pendente da eventual descarga dun barco en Bilbao, por onde entraba o material, que despois transportaban por estrada.
«Pero non sei se lles van a deixar atracar porque ten pavillón ruso», advertía. E as reservas só garantían a actividade durante dous meses. «Non descartamos parar», recalcaba. Algo que xamais sucedera, nos 77 anos de historia, salvo en casos de folga do sector do metal na provincia, «pero nunca por escaseza de materia prima». «Sabemos de fundiciones de Euskadi que xa fixeron paradas de tres días», comentaba. «Foi un momento moi duro. Eu estaba en Ucraína, vin e aos catro días estalou a guerra», lembraba esta semana.
Finalmente, nin a planta de Vilagarcía de Arousa, onde se fundou a empresa hai 81 anos, nin a segundo, Rey Bronze Castings, situada en Cuntis, tiveron que suspender a produción. Algo que si sucedeu, durante unhas horas, o 28 de abril, debido ao apagamento que deixou toda a Península sen subministración eléctrica. «Vímonos obrigados a parar. Temos equipos de xeración de enerxía para os labores de arrefriado, pero non temos xeito de poder garantir que se manteñan as plantas operativas. Interrompemos os procesos. As coadas estaban a 800 graos, se a temperatura fose algo máis alta, xa estaría líquido, e ao irse a luz tivésemos unha avaría dun mes e pico de parada. Serían unhas perdas moi grandes», apunta.
Hai tres anos, o problema radicaba na escaseza de materia prima, que liquidaron a través de Brasil: «É o terceiro produtor máis importante do mundo, tras Rusia e Ucraína. Para nós supuxo un encarecemento duns 60 euros por tonelada [de lingotes de ferro]. O problema é que Brasil vende moito aos norteamericanos, porque os teñen máis preto, e o residual, máis caro, mándano a Europa». O cambio de provedor traduciuse nun aumento dos prezos. «Tes que repercutir ese gasto adicional nos teus clientes. É algo que inventaron os alemáns [na Gran Recesión, a finais da década dos 2000], pola fluctuación brutal do mercado das materias primas. Non só afecta á industria siderometalúrgica. Presumimos de ser a primeira fundición de España en reflectir na factura a recarga enerxética, que varía á alza ou á baixa segundo o mercado, para salvagardar a empresa. Xa é un feito consumado en toda Europa. Non é que queiras gañar máis, é que se non che pagan iso, arrúinaste», conclúe.
Esta vez non sucedeu, pero Cochón Rey vaticina novos «ceros enerxéticos». «Desgraciadamente, isto vai volver a suceder, porque seguimos empeñados en pechar as nucleares [...]. Eu tampouco quero contaminar, pero existe moita hipocrisía con este tema; a enerxía hai que producila e iso hai que dicirllo á xente. Alemaña montou hai poucos anos a central térmica máis grande de Europa, en Düsseldorf, e Francia ten 52 centrais nucleares e vai instalar dúas máis. Reino Unido, Marrocos, Exipto ou Finlandia queren nucleares; nós, non», debulla.
«Isto pasará de novo —insiste—, non ten solución sen nucleares, vai encarecer o quilowatt e a industria española perderá competitividade». Explica que a raíz do apagamento, o comité de dirección da compaña reuniuse de urxencia: «Temos que habilitar algún sistema... somos industria electrointensiva e gran consumidor tamén de gas».
«Os fundidores somos os agricultores da industria, os que menos gañamos»
«Os fundidores somos os agricultores da industria, os que menos gañamos e os que máis paus levamos», sostén Elías Cochón Rey, arousán de 58 anos, neto do iniciador deste saga de empresarios, bautizados como «os últimos fundidores de Sargadelos de Carril». O nome vén da fundición que tivo Sargadelos en Carril, onde xa empezara a traballar o seu bisavó. El recompilou nun libro a historia do seu avó, Ramón Rey Goldar, «que era analfabeto e chegou a encargado xeral de produción» daquela planta de Sargadelos, que logo «pasou a mans alemás, inglesas... e despois foi Fundiciones Alemparte».
Acabou pechando e o seu avó incorporouse a Talleres Latorre, en Vigo, «facendo espoletas de morteiro para a Guerra Civil española», ata que, en 1944, regresou a Vilagarcía e puxo en marcha a súa propia fundición. Transcorreron 81 anos e Fundiciones Rey converteuse nun referente na propulsión naval: «Facemos entre o 75 e o 80 % da produción mundial de cascos de bucina (entre nós e firmas do Porriño ou Cambados); e tamén cojinetes, chumaceras de apoio... todo menos hélices e eixos», detalla.
O 75 % do que producen expórtano a Noruega, Suecia, Dinamarca e Finlandia; e ultimamente, coa facturación in crescendo, gañaron penetración en Italia. O resto queda en Vigo, o País Vasco —«enviamos máquina-ferramenta para todos os fabricantes de tornos, fresadoras, mandrinadoras...»— e Asturias. Traballan, ademais, para o sector hydro (bombas para todo tipo de fluídos) e producen repostos para centrais nucleares e térmicas, plantas químicas, petroleiras, cementeiras, a industria da pulpa e o papel ou o sector agroforestal.