Aragón converteuse nun dos grandes exemplos europeos de como aproveitar as vantaxes competitivas a nivel rexional: un referente sobre como trazar unha folla de ruta, especializarse nun sector e sacarlle o maior proveito posible. As súas cifras de captación de investimento estranxeiro así o evidencian. Foi Inditex hai máis de dúas décadas a que elixiu esa comunidade para o seu centro loxístico, e desde entón seguiron o seu exemplo outras grandes multinacionais: Amazon, Microsoft e agora Blackstone, un dos maiores xestores de investimento do mundo, que proxecta un centro de datos que regará a comunidade con 7.500 millóns e 1.400 empregos. Aragón é o gran satélite loxístico de Madrid, a desmesurada capital que xa non pode crecer máis. Mentres tanto, Galicia debate sobre a conveniencia ou non de instalar unha celulosa, coma se vivise no día a día, sen pensar nun plan a medio e longo prazo. Iso é o que si fixo o norte de Portugal, que hai xa tempo que nos pasou por diante. Porque aquí temos problemas que frean a nosa competitividade rexional e dos que se fala pouco ou case nada: o minifundio portuario e aeroportuario nas infraestruturas de comunicación; unha rede interna de ferrocarril propia doutro tempo (ver o lamentable caso de Ferrol en pleno século XXI), por non falar do tráfico de mercancías (non de pasaxeiros) cara á meseta; unha comunidade que, aínda que puntúa alto no marco institucional, caracterízase por unha economía francamente limitada pola eficiencia do seu mercado laboral e polo déficit de innovación; un sector exterior que vive das rendas que xeran dous xigantes industriais (a comunidade arrastra un gran déficit de empresas exportadoras) e un territorio no que a clase dirixente, desde fai xa moitos anos, está máis pendente de gañar as próximas eleccións que de abrir un horizonte mellor. Agora que parece chegar a hora dos grandes pactos, haberá que sentarse a falar de todo isto, porque o tempo aprema. E está o futuro en xogo.