A pregunta do título estanlla facendo os medios especializados, os centros de estudos e incluso a xente corrente, tras a bancarrota do Silicon Valley Bank e do Credit Suisse. A xente da rúa xa a viña expondo hai anos, tras o crecente abandono do medio rural por parte das entidades, xunto coas presións para que os clientes se deixen de cartillas e de visitas ás oficinas e, ultimamente, coa reclamación de que a subida dos tipos de interese reflíctase na retribución dos depósitos do mesmo xeito en que encarecen os créditos. Xa hai unha corrente de descontento coa regresividad do negocio, que choca co espírito progresivo que impregna todo o noso sistema legal: mentres Facenda se esfuerza por que paguen máis os que máis teñen, a banca cobra máis (comisións) aos que teñen menos. E non pasa como nos supermercados, que podes buscar alternativas baratas. Todos están no mesmo.
Pero a pregunta de agora refírese máis a esas dúas ruínas, sorprendentes despois do esforzo inmenso dos erarios dos Estados Unidos e de Europa na crise do 2007-2008. Outra vez para inxectar diñeiro público na banca. Os especialistas explican con claridade a que debéronse estes afundimentos inesperados: pillounos a alza dos tipos de interese cando mantiñan nos seus balances unha cantidade demasiado importante de bonos a longo prazo, que xa ninguén lles compraría á baixa retribución á que foron subscribidos. Esta clarividencia dos analistas, por desgraza, só reloce despois do derrubamento. O negocio bancario complicouse ata o infinito pola «financiarización» da economía. Cando se nos fala de finanzas utilízanse termos como tormenta, terremoto, turbulencia, coma se dependesen das forzas inabarcables da natureza e non da cobiza e a afección ao risco tan humanas. Non é meteoroloxía, non hai predicións certas, nin un Santiago Pemán ou unha Mónica López de quen fiar se. Por iso, quen teña diñeiro seguirá comprando pisos ou plantando eucaliptos, alleos a esta ambición suicida dos alquimistas financeiros.