Tras vivir unha situación extrema, Mónica Seara deixou o seu traballo como enxeñeira para fomentar o que ela necesitaba: crear unha contorna laboral sa
22 ene 2023 . Actualizado á 05:00 h.Mónica Seara (Ourense, 1975) viviu nas súas propias carnes o que era o estrés laboral. Tanto que estivo a piques de custarlle a vida. Ela era enxeñeira e técnico de prevención de riscos laborais. Unha peza crave nas mastodónticas obras do AVE. O que non agardaba entón era que semellante presión por cumprir os prazos, sumada aos cambios de horarios e residencia, levasen ao hospital. Ela soubo de inmediato que formaba parte dunha empresa tóxica e que o seu ritmo de vida tamén o era. Foi, sen sabelo, o xerme da súa seguinte aventura laboral. Unha situación de crise vital levou no 2014 a fundar Humanas. Da enxeñería, esta ourensá pasouse á promoción e consultoría da saúde organizacional.
Despois de xa un longo percorrido é consciente de que aínda hai persoas que lles consideran a ela e aos seus colaboradores uns bichos raros, pero o día a día demóstralles que dentro das organizacións hai moito que facer. Moito que traballar en favor da saúde e o benestar dos equipos. A súa lema é que as empresas sexan humanas e saudables algo que despois da pandemia descubriron que é máis necesario ca nunca. «Estes últimos tres anos foron durísimos. Nós mesmos estabamos nun gran momento e foi horroroso. Por unha banda, aquela incerteza de cada quince días de se nos deixaban saír ou non. Se volvía a normalidade. Por outra banda, a nosa actividade non foi considerada esencial, así que tampouco podiamos movernos. As empresas coas que traballabamos tiñan moito medo polo covid, pola saúde dos seus familiares e iso engadido á situación económica. Foi tráxico. Moitas compañas pensaban que non ían nin a durar un mes», explica a fundadora de Humanas.
Sobrevivir á pandemia foi un dos seus primeiros retos como organización. «As empresas viñan xa dun nivel de absentismo moi alto. Cando montamos a compaña, no 2014, tiñamos unha taxa en España do 3%. A xente en realidade xa estaba moi queimada da crise do 2008. Imaxínate o que pasou no 2020. O absentismo estaba no 8,5% e, co covid, descontrolouse. Non conseguiamos nin estatísticas».
Durante ese tempo, moitos dos seus clientes desapareceron. O benestar laboral pasou a un último plano. A necesidade era manter á boia a conta de resultados. Con todo, Humanas seguiu traballando, pero nun escenario nunca visto. Reforzaron máis que nunca a súa presenza dixital, as videollamadas, seguir ao servizo dos traballadores. «Apareceron novas necesidades. Á xente xuntáronselle os problemas do traballo cos persoais. Houbo empresas que nos chamaron para axudar aos seus, por exemplo, a durmir mellor. Tamén para que lles fixésemos acompañamento emocional porque estaban moi queimados e pedíronnos formacións sobre saúde mental», explica Mónica Seara sobre un momento no que chegaron a traballar de forma gratuíta. «Moita xente estaba teletrabajando. E con iso desconectas menos. É esgotador. Moitas persoas dixéronnos que traballaban máis horas que antes. Chegamos a detectar incluso casos de violencia de xénero».
a nova situación laboral
«Aínda non chegamos aos niveis de traballo prepandemia», explica sobre o que veu para Humanas despois do covid. «Antes faciamos moita formación e agora hai compañas que non poden porque o importante é non parar de producir. As empresas que nos chaman están por toda a xeografía. Desde Madrid ou Barcelona, a tan lonxe como México, Colombia ou Costa Rica. Si notamos que en Latinoamérica hai outra cultura laboral. Ao final en España, a maioría das empresas non deixa de ser pemes e micropemes».
Os seus clientes son, sobre todo, compañas grandes. Moitas, coa súa matriz fóra de España. «Facemos un primeiro diagnóstico de cada situación. Antes iamos fisicamente ás empresas e agora a maioría dos servizos son a través de videollamada. Na nosa web poden ter acceso a enquisas ou incluso reservar no calendario horas para comunicarse connosco. Vemos que hai empresas ás que lles preocupa moito a motivación dos seus equipos. Chegan a nós porque xa non saben que facer. Danse conta de que teñen á súa xente moi baixa. Súmalle a estes anos tan difíciles o feito de que moitos traballadores non chegan a fin de mes. Se chegan a nós é porque non atoparon o xeito de resolver o problema que teñen. Pídennos desde acompañamento emocional, a que lles axudemos a resolver problemas musculoesqueléticos en certos postos. É benestar, en todo o que te podes imaxinar», conclúe.