O 2019 debe ser lembrado como o ano en que nos complicamos a vida. Neste momento, todas as nosas ameazas son artificiais. Fillas da estratexia política. Vivimos centrados nas páxinas de internacional. Que unha guerra comercial aquí, que un bloqueo económico alá, que se unha ruptura dun espazo económico, doutra banda. Todo valía para tensionar o espazo político e agarrar uns diferenciais. Todos fillos da máxima de Groucho Marx «a política é a arte de buscar problemas, atopalos, facer un diagnóstico falso e aplicar despois os remedios equivocados».
Ata o un de agosto eramos simples espectadores do xogo internacional. Pero como todo o bo se importa, este verán, a ministra de Facenda, María Jesús Montero, apuntouse á arte de buscar problemas, facer un diagnóstico falso e, como non, aplicar o peor dos remedios: a inacción.
Ao termo de xullo, Montero debía ter informado ás autonomías do seu teito de gasto, que é tanto como dicir que debería indicarlles que ingresos deberían incorporar aos seus orzamentos autonómicos. Non o fixo no seu momento, nin o fará. Berra ao ceo que está en funcións e que nesta situación lle é imposible dar ese dato. Ata aquí nada que discutir. Algún dirá: ‘Bo, se o di a ministra... será certo'. Pero seguro que o que así pensa ignora que esta situación non é unha novidade e non o é nin para a economía española nin para ela. Só hai que recorrer ás hemerotecas para lembrar as súas palabras cando, sendo conselleira de Facenda de Andalucía, atacaba a Cristóbal Montoro por intentar facer o mesmo. Naqueles momentos vía solucións. Agora non as ve. En todo caso, si coñece a solución que finalmente deu Mariano Rajoy a través do seu secretario de Estado para as Administracións Públicas. Que non foi outra que publicar un teito de gasto, igual ao do ano pasado, certo, pero deuno e con iso non paralizou o funcionamento financeiro das autonomías españolas.
E esta parálise é relevante, máxime en Galicia. Hai que evitala. Non podemos permitir que as grazas de Groucho paralicen a nosa actividade económica. Levamos, en canto á recuperación económica, entre dúas e tres anos de atraso. Todas as variables macro de Galicia están en perfecto estado. Non toca estragalo. Un orzamento prorrogado paraliza o investimento autonómico e, xa que logo, elimínalle á Xunta a súa capacidade tractora. Convennos? Hai solución? Por que calar?
Se somos capaces de levantar o mentón, e falarlle claro ao Goberno de Madrid, debemos lembrarlle algo máis, a débeda financeira de 700 millóns que ten con Galicia, e que ascende a 7.000 millóns se a extrapolamos ao conxunto do Estado. A escusa é a mesma. Goberno en funcións. O que non indica a ministra é que existe capacidade, ante casos de extrema urxencia, de presentar unha proposta lexislativa no Congreso. Proposta que todos os grupos, ao estar afectados, apoiarían por unanimidade. Consecuencias? Crise de liquidez autonómica e, cando isto pasa, os principais afectados adoitan ser os provedores da Administración e, entre eles, imaxínello, os máis afectados, os máis débiles. Un claro exemplo de problema artificial, diagnosticado de modo falso e que acabarán pagando os empresarios e os profesionais que operan coa Administración. Máis equivocada non poderá ser a solución.
Cun marco económico complexo non se pode xogar á xeración de problemas. Está claro que non podemos pedirlle a ninguén que acerte, pero o que si podemos esixirlle é que deixe de ter a Groucho Marx como autor de cabeceira.