Pareja y directores por primera vez de colegios rurales limítrofes: «Temos o bo de traballar no mesmo pero separados»
TRIACASTELA
Alejandro e Noelia, de 26 e 27 anos, namoráronse estudando Maxisterio, compartían a súa aposta polo colexio rural e destináronos a Triacastela e Samos
29 may 2023 . Actualizado ás 10:39 h.A paixón pola educación rural non só os uniu como parella senón tamén no destino da súa vida. Noelia Pillado, de 26 anos e de Foz, e Alejandro González, 27 anos e de Oural, empezaron a saír cando coincidiron estudando Maxisterio. A pesar de ser de puntos diferentes da provincia, as súas aulas acabaron a apenas uns quilómetros de distancia. Noelia traballa no colexio de Samos, e Alejandro, no limítrofe de Triacastela . Ademais, ambos por primeira vez como directores. «É como traballar en equipo, levámolo moi ben porque nos gusta moito o que facemos».
Os dous mozos lucenses xa tiñan claro na carreira que o seu futuro estaba nun colexio rural. Defenden que é unha atención máis personalizada, que dá ao centro unha natureza case de familia. A súa visión do traballo é importante para a súa relación porque para ambos a educación é a súa afección. Así poden compartir as súas ideas e as súas realidades.
Opositaron fai tres anos. As dúas primeiras veces foron profesores interinos en centros máis urbanos por Galicia. Á terceira foi a vencida para traballar no rural, aínda que non como llo agardaban. «O día que se publicaban as listas estábamos moi pendentes no móbil, tiñamos a idea de que nos podía tocar ser directores. Eu non o quería ser se non lle tocaba a el tamén», lembra Noelia. Finalmente os dous tiveron que estrearse no cargo, pero ao lado. «Foi moita casualidade que nos tocara en concellos limítrofes», asume Alejandro.
«Traballar en parella no mesmo contexto foi moi bo porque temos os mesmos problemas, hai moito agobio e moita presión»
Esta proximidade permitiulles ter un apoio para enfrontarse ao abismo de levar a dirección, xefatura de estudos e secretaría dun colexio que non coñecen. O primeiro trimestre estiveron «moi perdidos». Tanto, que non sabían nin como abrir o colexio o primeiro día ou que eles mesmos tiñan que dar conta da súa propia toma de posesión.
«Traballar en parella no mesmo contexto foi moi bo porque temos os mesmos problemas, hai moito agobio e moita presión», asegura Alejandro. Así que o que fixeron foi traballar en equipo para despois aplicar as solucións a cada un dos seus nenos. Como argumenta Noelia, «é incluso mellor que traballar xuntos porque se hai un problema no centro non involucra a outra persoa, pero si podemos axudar a resolvelo».
Samos está a medio camiño entre Triacastela e Sarria, así que moitas veces Alejandro para no centro de Noelia e traballan alí os dous xuntos. «Así polo menos non estamos sós». Entran a traballar sobre as nove da mañá e acaban sobre as oito da tarde para poder xestionar todo o centro: «Despois do primeiro trimestre prometémonos baixar as horas pero é difícil». Polo menos, ambos se mostran apaixonados coa súa dedicación. «É un 'hobby'». De feito, ata non lles importaría recortar as privilexiadas vacacións dos mestres para acudir antes ao centro.
A educación acábase coando en case todas as súas conversacións. «Desconectamos, pero é difícil». Comparten piso en Sarria. A pesar da convivencia e a traballar do mesmo, confesan que o levan bastante ben. O segredo, é que lles gusta: «Se estiveramos queimados do traballo, seguro que tereamos moitos máis enfados».
Comprometidos co rural
Traballar en colexios limítrofes non só foi un beneficio para eles senón tamén para os seus alumnos. En Triacastela hai 20 nenos e en Samos, 17. Ata este curso practicamente nunca se xuntaron. A moza parella propúxose organizar actividades conxuntas para que se fixesen amigos e tamén enriquecer as clases. «Así, unha vez rematen o cole e vaian ao instituto en Sarria, xa se coñecen».
Comparten algúns proxectos, como un sobre o río Oribio, co que os nenos acoden á propia natureza. Os pais e os nenos necesitan estabilidade no colexio para que así poida consolidarse, defenden. «Os pais xa nos preguntan con medo se para o ano xa non imos estar». Se é por eles, non será así.
Ambos queren continuar un par de anos nos colexios doe están, aínda que polo momento ten praza provisional. Pertencen a unha rede rural de profesores que defende un concurso propio para os centros rurais, xa que «precisan xente que queira estar aí porque se os mestres non queren, tampouco se implican». Cos alumnos dos dous colexios, a parella xa formou unha familia, que mesmo agardan aumentar o próximo curso con máis matrículas.