Case dous anos despois da súa retirada, o que fose campión, Alberto Piñeiro, o Piña, insignia a mozos boxeadores de Lugo
20 may 2019 . Actualizado ás 18:51 h.Aínda que se chama Alberto Piñeiro (Lugo, 1989) todos lle coñecen como o Piña. Fai xa case dous anos que deixou o boxeo, cando a vida lle lanzou un deses directos difíciles de encaixar. Hoxe tómallo con calma e atopou camiños diferentes para amar ese deporte que un día lle catapultó todo o máis alto.
-Un ano longo desde a súa retirada...
-Si e botándoo moito de menos, pero toca vivir outra vida. Agora teño que construír un futuro e deixar o boxeo atrás. Sigo adestrando cos mozos, sigo tendo ilusión, pero volver é algo impensable agora.
-Está a aprender a vivir este deporte doutro xeito?
-Si, gozo moito cos rapaces. Aquí vén moita xente, aprende e o que máis me gusta de todo isto é que me miran cunha admiración incrible. É algo súper gratificante. Tamén me enche de orgullo ver como melloran en pouco tempo. O boxeo é un deporte que se se adestra e trabállase, nótase moito.
-A que se dedica agora?
-Sigo traballando en Ingapan polas mañás, intento esforzarme para poder vivir ben o día de mañá.
-É máis consciente agora do que logrou dentro do boxeo?
-Talvez si. É moi bonito que che sigan recoñecendo a pesar de que pasou tempo. O outro día fun a unha entrega de premios na Estrada coa Federación Galega e volvín notar moito cariño e admiración.
-Que fai no Senra?
-Empezou case como unha broma. Nós tiñamos un grupo de traballo, co que fixen a miña carreira profesional e cando decidín deixalo non quería volver saber nada do boxeo, pero eles animáronme a manter o grupo. Collemos un local pequeniño, Valerics, dunha moza que se chama Jessica e fan taekuondo. Encheuse de súpeto e quedáballenos pequeno, así que atopamos este que se axustaba un pouco máis.
-Cando bota a vista atrás, de que se sente máis orgulloso?
-Da xente que coñecín grazas ao boxeo, persoas que non tería chegado a coñecer se non é por este deporte e tamén verdadeiros amigos que non me atopou no camiño doutro xeito.
-Como está a canteira en Lugo?
-Bo, agora temos aquí a uns mozos que están ao facer moi ben. Teñen que empezar aos poucos, porque sen traballo non hai nada. Estou convencido de que Lugo é como calquera outro sitio, hai materia prima, pero falta traballala. De aquí sairán campións porque o fan moi ben, este ano vounos a sacar a pelexar.
-Hai máis facilidades agora para iniciarse no boxeo que cando vostede empezou?
-Por suposto, agora o boxeo está de moda. Ves aquí dúas mozas, cando eu empecei no boxeo e vías unha moza era a filla do adestrador. Temos a 12 adestrando comigo, que veñen e que lles gusta. É un deporte que está en auxe, se adestras mellora unha chea a condición física mentres gozas.
-Non se se pensou en ter fillos, pero como reaccionaría se un lle di que quere boxear?
-Encantaríame ter fillos e gustaríame que boxeara se llo toma en serio. É un deporte de risco, un deporte no que se morre xente. Eu vivino, eu pensei que nunca me ía pasar e pasoume.
-Que consello daríalle?
-Que adestrase. A base de todo é adestrar, porque o talento sen traballo, non vale nada.
-Se volvese nacer, volvería a boxear?
-Por suposto que si. Si.
-quedou con algunha espiña?
-Si. quedei coa espiña de non ter enfrontado a César Núñez. Eu era o campión de España e el estaba a vir forte. Prevíase que ía ser un gran combate e era o que tiñamos previsto facer despois de nosa defensa, se saía ben, con Luis Crespo. Volvería ao boxeo por algo? Igual por iso si.
Campión de España. O Piña alzouse co título nacional de peso medio no 2016.
Retirada. A finais do 2017 colgaba as luvas tras un accidente co seu sparring.
Novo reto. Gustaríalle ensinar aos nenos os valores que el aprendeu a través do boxeo.
«Foi moi duro deixar o boxeo. Eu vin como morría este mozo e foi o peor que me pasou»
-Segue vendo boxeo?
-¡Home! Sempre que podo escápome a ver boxeo. O outro día estiven en Bilbao, fun a Marín, a Xixón... Séguense acordando de min por aí e é simpático porque o boxeo é minoritario.
-Lugo envorcouse con vostede no seu día, non se se porque aquí hai afección polo boxeo ou porque vostede a fomentou...
-Iso non o sei. Teño que estar súper agradecido porque Lugo me apoiou e era incrible cada vez que pelexaba meter iso. Cada vez que pelexaba o pavillón municipal rebentaba.
-Preguntouse que tería pasado se seguise?
-Non o saberemos. Eu tomei unha decisión e nese momento foi moi duro. Eu vin como morría este mozo e foi o peor que me pasou. Estabamos a adestrar e pediume parar porque se atopaba mal, cae, empeza a convulsionar, a vomitar... Veu unha UVI móbil, levoullo ao hospital e xa alí o médico díxome que era unha operación máis ou menos sinxela, que me estivese tranquilo. Aos 20 minutos saíu cunha cara totalmente distinta e explicoume que mentres preparaban o quirófano púxose moi grave e tiñan que facer xa outro tipo de intervención, díxome que tiña moitas posibilidades de morrerse. Foi a peor noite da miña vida, ter que chamar aos seus pais, que eran de Almansa e aos que non coñecía persoalmente... logo resultou que eran encantadores.
-Iso levoulle a tomar unha decisión durísima: deixar o deporte que amaba, cambioulle moito por dentro?
-Si, ao principio non quería volver pórme unha luva na miña vida.Aos poucos hei ir entendendo que isto forma parte do deporte. O proxecto agora é formar a varios Piñas, o que realmente me gustaría facer é traballar con nenos e ensinarlles os valores que a min me ensinou o boxeo.