O artigo que o outro día redactei despedindo a primavera, fíxeno cuns cascos nas orellas oíndo o tema de Chris Rea, Looking for de summer. Escoiten, rógollo, e entón comprenderán por que é tan doado namorarse; non tan só da primavera, senón polo tanto do verán, do outono e do inverno. Si, namorarse da vida é doado con música polo medio. Entre nota e nota a primavera foise indo e dámosnos/dámonos xa de bruzos co verán. Chegarán xullo e agosto coas súas calores, as súas tormentas ou o que vinga e quedaranos Lugo medio baleira. Quedarán os que sempre quedan vendo como outros chegan, outros de mil razas diversas que sacan fotos á catedral, degustan as nosas delicias ou pasean pola muralla coa boca aberta. Iranse os de costume, os que no verán veranean, e ese pico de poboación flotante que van e volven, eses que picotean praia ou campo sen apenas decatarse. E virá setembro, pero a música seguirá soando, e sen apenas poder contalo chegará o outono co San Froilán; e cos ecos das orquestras aínda no aire, pola tele venderannos turrón e cantando panxoliñas entraremos no inverno e despediremos o 25. Pór, pór uns cascos e dicir se non hai motivos máis que sobrados para alegrarse. Fixar no hámster, que na nora atopa sempre un chanzo onde apoiarse. Si, a música namora, namora ata as feras porque abranda o corazón. O meu debe estar tan brando como o fol dunha gaita. Chris Rea?... Como non, pero agora que o penso, non hai nada máis emotivo e tenro que o son dunha gaita para alegrarche o corazón, unha gaita nosa, unha gaita de fol.