Josefa teme perder a teleasistencia e o teléfono fixo: «Salváronme varias veces a vida»

Aos seus 87 anos, Josefa Gómez Illán camiña coa axuda da súa andador polo xardín da súa casa en Silvarrei (Outeiro de Rei). Vive soa. Non é un caso raro en Lugo, unha provincia con 33.905 persoas que están na súa mesma situación e teñen máis de 65 anos, segundo os últimos datos actualizados do Instituto Galego de Estatística (IGE).

Josefa le La Voz de Galicia todos os días e unha das noticias publicadas este mércores no diario, que informaba de que Telefónica pechará as centrais de cobre e, como consecuencia, parroquias de 45 concellos quedarán sen teléfono fixo e conexión a internet de ADSL se non teñen fibra óptica, tena moi preocupada. Pertúrballe perder o seu número «de sempre» e non poder falar coa familia pero máis aínda, a incerteza sobre a súa pulseira de teleasistencia, que depende do fixo e apóiase nel para funcionar. «Caín cinco veces, e non sei que tería sido de min de non ser polo aparello. Entre o e ou teléfono, salváronme varias veces a vida», di convencida. 

O brazalete que leva sempre atado á boneca ten un botón que fai saltar todas as alarmas. Ao pulsalo, unha asistenta intenta porse en contacto con ela e, de non conseguilo, chama aos cinco teléfonos de referencia que ten rexistrados, para que se despracen ao domicilio de Josefa e comproben que se atopa ben. Se non logran contactar con ninguén, unha ambulancia acode directamente a esta casa de Silvarrei, situada a 15 minutos da cidade amurallada.

—Así que, ao parecer, quedo sen todo?

—Non, sen pulseira e sen teléfono non podes estar avoa.

Só 40 lucenses piden axuda por vivir en soidade non desexada: «Teñen medo de relacionarse, senten que son unha carga»

UXÍA CARRERA

Josefa acórdase doutros maiores que tamén viven sós na aldea. «Eu penso que ninguén se enterou aínda», asegura. Aínda que teñen un contrato con Telefónica, non recibiu «nin unha triste carta».

Os seus fillos e netos puxéronse en contacto coa compaña, pero segundo o seu relato a traballadora que os atendeu descoñecía os detalles da desconexión de cobre. En concellos como o de Outeiro de Rei tamén están preocupados xa que saben que da man do teléfono fixo van as pulseiras de teleasistencia. Todo é incerteza e o desconcerto reina, máis aló dos concellos, entre as traballadoras sociais. «Se hai que cambiar de compaña e arranxar papeis imos tardar, teríamos que preparalo con tempo», precisa a lucense.

«A pulseira salvoume moitas veces»

A Josefa tamén lle preocupa calquera cambio relacionado co teléfono fixo. Un dos dous que ten colga da parede. Sobre algunhas teclas hai fotos dos seus familiares máis próximos. «Así é máis doado. Eu probei cun móbil, pero as teclas eran moi pequenas e fíxoseme difícil. Non lle din xeito, engañábame cos números e non contestaba ninguén», explica.

Á sospeita do teléfono súmase, de novo, a importancia da pulseira de teleasistencia: «Unha dás veces que pulsei ou botón tiven que ir para ou hospital. Caera e amolase vos tendóns, ademais de romper dúas costelas. Aínda hoxe non subo ben vos brazos», explica. Noutra ocasión, hai apenas dous meses, desorientouse de madrugada. Intentou vestirse e caeu. Pulsou o botón, avisaron á súa filla e esta levouna ao hospital. Estivo ingresada no HULA unha semana. «Isto salvoume moitas veces», recalca.

«Hai que ir indo, non queda remedio», continúa dicindo Josefa, que a estas alturas da vida ten poucos medos, pero pide un pouco máis de transparencia e información para ter a certeza de que non perderá nin os seus teléfonos nin o seu pulserita.

Unha xeración na cuneta tecnolóxica

Carlos Punzón / Ana Balseiro / Borja Casal

---

---

---