Preguntarédesvos: «E leste, con que conto vénnos agora?... Non vos faltará razón, pero isto ocorreu, aínda que poida parecer banal, insignificante, unha bobada. Sei que cos tempos que corren, o devandito antes, a ninguén se lle ocorrería escribir esta pequena nadería; ¡pero a min si!
Finais de decembro, un xoves frío con néboa, estupendo para gozalo de verdade. Ao mediodía funme a casa a comer, como todos os días. O meu traxecto é Río Lor, Rúa Tui, Rúa Ourense, Lamas de Prado e Praza de Alacante. Chego ao portal, abro o bolso, busco as chaves do portal e ojeo dentro do interior. ¡Non consigo ver o outro xogo de llavines que me falta! Así, as cousas, ponse feas dun momento a outro... o nerviosismo fai o seu traballo: desgústasche, che cabreas, indígnasche, irrítasche, pórche colérico, etc etc.
Isto sucédenos a todos os que lles pasas estas situacións. Por fin reflexionas, e pensas, como puido pasar isto; non son un desordenado, un pouco despistado si, recoñézoo.
Volvo sobre os meus pasos e vou aos comercios que ás veces deixan chaves perdidas. Nada, nada. Bo, vasche acougando. Alguén me di que vaia á Policía Local a ver... Fun un sábado pola mañá. Déronme un colector para buscar as chaves. Armeime de paciencia, baleirei todas as chaves do colector, na mesas e busquei infructuosamente. ¡Non estaban!!! ¡Vale!!! Todo o meu gozo nun pozo. E cheguei á conclusión: perdíchelas e punto. Aínda que sexa así, a miña cabeza pensaba... que poden aparecer? Discusión absurda. ¡Non me dou rendido! En fin, a esperanza é iso; esperanza.
Domingo pola mañá, despois de pasar unha mala noite por causa de ataques de tose. Levanteime ás seis da mañá para ir ao sofá. Conseguín durmir un pouco, ata as oito da mañá. A miña señora veu á sala a ver como estaba, fíxome unha infusión. Logo estaba a sacar o sobre antitusivo do envoltorio colector. E ao sacar o sobre arrastrou consigo unha anilla dourada onde saía outra. ¡Ela díxome que era iso! E segue arrastrando... Díxenlle pero... ¡se son as chaves que perdín!!! Estaban no fondo da caixa de sóbrelos... E como foron a parar dentro. Díxenme, milagre de Nadal . Pero a razón é pensar. Uns días antes coa miña filla, que me dixo que levase o medicamento a casa.
Iso foi o xoves, o día de autos. Metín o contido na caixiña despois de pechar a porta. Deixei caer as chaves dentro do bolso e introducíronse dentro. Estiveron dos catro días na caixa, e sobre a mesa da cociña. ¡Ten guasa! A cortina de «mixterium» se descorre. O espírito do Nadal e a «kalimandria» tamén axudan.
Como dixen ao principio, parece unha bobada escribir de algo tan banal. Pero está a ocorrer a miúdo e si, ten importancia. Todo isto o escribo porque a ninguén se lle ocorre, unha cousa tan insignificante, poida causar interese.
Pero cando ocorre algo similar, doe de collóns... ¡si ou si! Cada cal que o interprete como lle vinga en gana.
Feliz Ano e que non haxa perdas. ¡Cuidadito!