Solidariedade Solar terá que irse do monte que ocupa no Saviñao

Carlos Cortés / Luis díaz MONFORTE / LA VOZ

O Saviñao

Una vaca pasta entre los soportes para los paneles solares del fallido huerto solar
Unha vaca pasta entre os soportes para os paneis solares do errado horto solar ALBERTO LÓPEZ

Un tribunal deixa á empresa sen opcións legais para evitar o desaloxo

02 may 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

A empresa Solidariedade Solar terá que deixar libre o monte que leva anos ocupando no Saviñao a pesar de que o seu proxecto está paralizado desde hai tempo. Acaban de perder o recurso xudicial que presentaran contra o seu desaloxo e pola vía da xustiza ordinaria xa non lles queda nada máis a que agarrarse. A sentenza os condena ademais a compensar economicamente aos propietarios deses terreos.

A sentenza é da Audiencia Provincial de Lugo, instancia á que acudiran os responsables de Solidariedade Solar para tratar de frear o seu desaloxo. Esta resolución pode pór fin a longo prazo agonía dunha empresa que nacía fai quince anos á calor do auxe das enerxías renovables e as primas á súa produción financiadas polo Goberno central. Apoiado por centos de pequenos investidores locais, o proxecto acabou naufragando porque os seus promotores non foron capaces de pólo en marcha antes de que a política enerxética do Estado virase radicalmente e chegase o final das primas.

O lugar que a empresa elixiu no seu momento para construír o seu horto solar é un monte de titularidade comunal do Saviñao situado na parroquia de Seteventos. Os propietarios dese terreo, agrupados na comunidade de montes San Xoán de Abuíme decidiron recorrer aos tribunais no 2016 para que lles devolvesen os seus terreos. A empresa e os propietarios do monte comunal asinaran en febreiro do 2008 un contrato de cesión de 130 hectáreas. Os responsables de Solidariedade Solar abriron camiños, colocaron un valo perimetral de peche e instalaron os soportes para o que ían ser 690 seguidores solares. No 2016 pasaran oito anos e os veciños non cobraran o acordado polo alugueiro do seu monte. O parque seguía sen existir e as súas obras de construción estaban paradas.

Tras un longo procedemento xudicial, o xulgado número 1 de Monforte ditou sentenza en setembro do 2019. Os veciños propietarios do monte comunal tiñan dereito a recuperalo e a empresa tiña que levar todo o que instalara alí, incluídos os soportes para decenas de seguidores solares que nunca se remataron de construír. Os representantes legais de Solidariedade Solar presentaron un recurso contra aquela resolución xudicial, que é sobre o que se acaba de pronunciar a Audiencia de Lugo. O tribunal ratifica a sentenza de Monforte e sostén que non cabe sequera entrar no fondo do asunto porque os demandados non depositaron o diñeiro que lles reclaman os donos do monte no momento que presentaron o recurso, como a lei di que hai que facer nestes casos.

A entrada dunha empresa sueca frustrouse por diferenzas económicas

O proxecto de Solidariedade Solar deuse a coñecer no 2007. A empresa promotora anunciaba entón a posta en marcha da maior horto solar de Europa, algo máis de cen hectáreas alugar a comunidades de montes do municipio do Saviñao. O investimento previsto era de 144 millóns -posteriormente cifrouse en 177 millóns- e boa parte do capital inicial procedía de máis de catrocentas familias accionistas, na súa maioría do sur da provincia. A finais dese ano, a empresa anunciaba, tras unha reunión con responsables da Xunta, que o horto solar estaría en condicións de comezar a producir en doce meses e que o proxecto se desenvolvería na súa totalidade antes do 2011.

Ao pouco de producirse aquel anuncio, o responsable de loxística de Solidariedade Solar, un empresario do Saviñao accionista do proxecto, anunciou que o abandonaba por «diferenzas insalvables» co equipo director. Solidariedade Solar obtivo a mediados do 2008 un crédito bancario de 163 millóns de euros, pero houbo que agardar a decembro do 2010 para obter os permisos para as obras. Finalmente, só chegaron a colocarse unhas poucas placas solares cuxa enerxía nunca se comercializou.

A instalación do cableado ata a central hidroeléctrica de Belesar non foi completada e entre as placas solares pastaban nos últimos anos vacas e bois cuxa entrega acabaría sendo reclamada por un accionista para compensar o seu investimento. Antes do inicio das obras unha empresa sueca ofreceuse para liderar o proxecto, pero a firma do acordo frustrouse a última hora porque Solidariedade Solar lle pedía máis diñeiro.