Nos últimos tempos converteuse nun lugar común dicir que a terra non ten valor, que herdar leiras é unha enleada, que só xera gastos, problemas e obrigas de limpeza… De xeito que, ante a aparente falta de beneficio, parafraseando o dito popular de que «a quen non lle dá Deus fillos dálle o demo sobriños», poderiamos dicir que «quen non herda propiedades inmobiliarias ten a desgraza de herdar leiras».
Vivimos nun mundo no que o valor das cousas é flutuante e semella depender de modas ou fluxos sociais que adoitan ser misteriosos. De súpeto, a vivenda dispárase ata converterse nun problema social de grande magnitude, sen que se entenda ben a razón —certamente non o aumento da poboación—. E, pola contra, as terras, que deberan ter un valor incuestionable, pasan a ser vistas coma unha carga, desprezadas, abandonadas, deixadas en puro desleixo a non ser pola ameaza de multas, ou explotadas cunha política de terra queimada, pensando só no curto prazo. Con todo, se algo debe manter sempre valor é o territorio, porque del depende todo: as casas que nos acollen, os cultivos que nos alimentan, a cultura e a vida mesma e tamén o turismo. As comunidades humanas confórmanse en íntima unión co territorio: crean linguas para nomealo, xeitos de vida adaptados aos seus recursos e corpos modelados polas súas condicións. Somos froito da terra que terma de nós.
Esta moda da infravaloración do mundo rural está tamén detrás da desfeita dos incendios que nos asedian. Primeiro foi Quiroga, agora A Pobra do Brollón. Mesmo quen máis se afastou do campo segue dependendo del. Ao longo da historia, a técnica bélica máis infalible foi o asedio: cortar o subministro dunha cidade e agardar á súa rendición. Así caeu Troia, mito fundacional da nosa cultura. Agora, o asedio facémolo nós: rodeándonos cun cinto de lume que devora a terra da que vivimos.