Tamara Lebón, fotógrafa: «As fotos mellor con nenos, vos adultos preocúpanse demasiado»

A ximnasia rítmica é un deporte que resulta especialmente agradecido para os afeccionados á fotografía. A combinación entre a figura humana e a xeometría permite compoñer imaxes visualmente poderosas. Pero que pasa cando se saca a ximnasia rítmica do seu trasfondo habitual, de pistas polideportivas e gradas? A iso xoga a fotógrafa monfortina Tamara Lebón na exposición que inaugurará o 3 de abril (20:30 horas. Casa da Cultura Poeta Lois Pereiro). Titulada, «Más allá del tapiz» os modelos desta exposición son 26 ximnastas de entre 5 e 22 anos e os escenarios, moi diversos, son todos propios da vida cotiá. A inauguración incluirá a proxección dun vídeo de tomas falsas, gravado durante a realización das 26 fotografías.

—Téñolle oído dicir que con esta exposición cumpre un soño.

—Si, porque hai anos que sigo o traballo dun fotógrafo norteamericano que se chama Jordan Matter, que fai fotos con bailaríns, ximnastas ou contorsionistas que parecen imposibles, a modo de reto, de aventura. Sempre pensei que estaría moi ben poder facer algo así, pero que era imposible porque ninguén se vai animar. Así que decidían que non ía quedar coas ganas e como teño contacto con xente da ximnasia rítmica propúxeno.

—A cantos modelos deu convencido?

—O obxectivo era ter 10, ero finalmente foron 26.

—E por que a ximnasia rítmica e non outro deporte?

—Porque sempre me gustou, pero nunca tiven a oportunidade de practicalo. Cando eu era pequena, as opcións eran máis limitadas que hoxe. Todo pasaba basicamente porque os nenos podían facer fútbol e as nenas baloncesto. Eu vía ximnasia rítmica pola tele e quería facelo e practicaba na casa. Tiña flexibilidade, pero sempre estaba aí o tabú de poñer mallas, de verte gorda...

—E tiña claros os escenarios?

—Tiña claras dúas cousas. A primeira que todo tiña que ser fóra do tapiz sobre o que se practica a ximnasia rítmica. A xente asocia a ximnasia rítmica a un polideportivo e a esa superdisciplina. Eu quería achegalo á xente, poñer toda esa estética en situacións inventadas ou da vida cotiá. Se os pequenos tiñan ilusión por aparecer nalgún lugar concreto, que o dixesen e tentariámolo facer. E o segundo que estaba claro é que había que pasalo ben.

—Elixiron escenarios de paisaxes da Ribeira Sacra?

—Algunha hai. Unha das nenas tiña ilusión por facela nun miradoiro moi coñecido e alá fomos, pero foi porque ela quixo. Eu puiden dar ideas, e os seus pais tamén, porque todas menos un son menores, pero a decisión final foi delas. Hóuboos que soñaron con facer a foto nun lugar concreto e tratamos de facela aí.

—Faltoulle algún escenario que lle apetecese a vostede?

—Faltoume algunha coas luces de Nadal, pero é que non puido ser. O traballo comezámolo a finais de setembro, pero en outubro tiven unha fractura nunha perna e houbo que parar ata primeiros de xaneiro, así que perdín as luces de Nadal. En todo caso, a decisión final foi sempre das nenas. Elas escollían incluso a foto concreta entre as que eu lles presentaba.

Tamara Lebón explica que a maioría dos 26 modelos que saen nas fotografías desta exposición son menores de idade e todas menos un son rapazas. Todas practican ximnasia rítmica dentro do clube Kendra.

—Vostede ademais de fotógrafa é veterinaria e moito do seu traballo fotográfico ten que ver co seu oficio de veterinaria. Que son máis fáciles en fotografía, os animais ou as persoas?

—Traballar con nenos e con animais é moi parecido e máis o ou menos igual de doado, por raro que poida soar. Os nenos e os animais son fáciles de levar, ben máis fáciles de levar que os adultos. As fotos mellor con nenos, porque os adultos normalmente están demasiado preocupados por como van quedar, por como os van ver. Os nenos gózana máis e móstranse tal como son, e iso para un fotógrafo resulta moi gratificante. Os adultos moitas veces quéixanse aínda que ti vexas que está saíndo xenial. Os adultos son máis complicados, a todos os niveis. Hai uns anos fixen unha exposición con animais abandonados que foran recollidos por outra xente. E despois souben cousas que pasaran posteriormente con eses animais, e vaia decepción... Foi un pau gordo. Pois os nenos son totalmente distintos, son transparentes.

—Pero os nenos aprenden rápido a ter vergoña.

—Vai moito en función da persoa e de como a trate o entorno, pero cando lles dás un momento para situarse e vén que do que se trata é de divertirse, reláxanse e xa non hai ningún problema.

—E cal vai ser o seu próximo traballo fotográfico? Será con persoas ou con animais?

—Non o sei. Gústame moito mesturar xente con animais, pero non sei por onde irá a cousa.

—Quizais algo inspirando non traballo dalgún outro fotógrafo que siga, como a Jordan Matter?

—Interésame moito o traballo dalgúns fotógrafos, sobre todo alemáns, que fan foto de fantasía de época, de inspiración non estritamente medieval, pero algo semellante. Cousas inspiradas en novelas como Ou señor dous aneis, nas historias de piratas... Teño pendente facer algo persoal dese estilo, que che deixen ser ti mesmo nas fotos e editalas ao teu xeito. No traballo de «Más allá del tapiz», unha nena soñou que saía como un ser mitolóxico e fixémolo. Parecía complicado, pero non o foi tanto. Todo é poñerse.

---

---

---