A guía de Luis Paadín chega á sétima edición consecutiva grazas á fórmula do micromecenazgo
18 dic 2018 . Actualizado ás 08:05 h.Non só a viticultura pode ser heroica. Luis Paadín (A Coruña, 1960) recorre a ese adxectivo para referirse ao seu Guía de Viños Destilados e Adegas de Galicia. Van sete edicións ininterrompidas, sen contar as dúas que foron editadas con anterioridade por Xerais. No medio, outras dúas entregas non chegaron a ver a luz. Paadín conseguiu darlle un novo rumbo á súa publicación grazas á fórmula do micromecenazgo. Os socios protectores mantéñense e crece o número de exemplares que reservan para garantir a edición. E algo máis heroico aínda desta guía: non está prevista unha versión dixital.
-Nos tempos que corren, non é moito renunciar?
-Cunha edición dixital chegaría a outro público máis efémero, máis banal. Non é o que me interesa para a guía. Si me gustaría, e moito, poder sacar unha versión en inglés no formato actual. Creo que funcionaría moi ben para a promoción das adegas no exterior. Niso andamos, pero aínda hai que resolver o financiamento.
-Son fieis os mecenas?
-Cando me preguntan cantos mecenas ten a guía adoito dicir que son douscentos. Arrincamos fai sete anos con preto de 240 e sempre pensei que ían ir a menos. Se redondeo á baixa é por curarme en saúde, pero a verdade é que a fidelidade é altísima. Na anterior edición, reserváronse seiscentos exemplares para garantir que a guía puidese ser editada. Este ano estaban vendidos antes de ir a imprenta 1.100 exemplares.
-Concede medallas de prata, ouro e gran ouro, sen puntos. É unha forma de non pillarse os dedos?
-Paréceme máis honesto asignarlle unha medalla a que o viño apareza na guía cunha determinada puntuación. Eu podo darlle 9,5 puntos nunha cata e 8,5 dúas horas despois. As medallas implican que se acadou unha determinada puntuación, pero para min son máis xustas e fiables que os puntos para ilustrar unha xerarquía. Leste mesmo sistema utilízase nos principais concursos de viños, que por certo resisten mellor que as guías.
-Un gran ouro é un viño que obtivo entre 92 e cen puntos. Como o definiría sen botar man da aritmética?
-Un gran ouro identifica un viño sen defectos, con virtudes palpables, intenso e coa tipicidad propia da zona. Eu sempre lles digo aos catadores que ademais debe ter profundidade, porque iso delata que detrás hai unha viña vella ou unha boa viticultura.
-Sostén que o seu guía non se deixa levar por modas ou «frikadas». Que é o «frikismo» no viño?
-Son viños nos que o carácter do que os elabora prima sobre todo o demais. Xeran moito ruído nas redes sociais, pero é raro ver unha botella acabada na mesa dun restaurante. Iso se é posible atopalos na carta, porque a maioría é coma se non existisen.
-Inflúe o volume de produción nas medallas?
-Non, en absoluto. Non teño nada contra as pequenas producións. Todo o contrario, creo no futuro dos viños de leira. Pero tamén defendo hai que ser coherentes e se un ano -polo que sexa- non poden saír, pois non saen e punto.
-Defende o tinto de verán para iniciarse no viño. Un tanto forte vindo dun catador.
-Cos anos, fíxenme máis permisivo [risos]. O consumo de viño en España é moi baixo en comparación con outros países europeos e non se vai a recuperar con postureo. Eu empecei bebendo veu con gasosa, non creo que haxa que demonizar nin o bag in box nin o Don Simón. A xente ten que achegarse ao viño sen complexos. Pola contra, pedirá cervexa.
-Pero ese viño alcanzable e sen pretensións non parece entrar na estratexia das adegas.
-Prada a lume de biqueira, con todas as súas cousas, foi dos primeiros en apostar polo enoturismo. Na festa do viño novo reúne a máis de 2.000 persoas no Palacio de Canedo. Eu boto en falta aquí eses tintos de maceración carbónica, para consumir nos primeiros meses despois da vendima. Supoño que todo chegará. Nisto, como noutras cousas, o sector do viño en Galicia aínda está a nacer.
Tinto en barrica da anada do 2015, arquetipo do «gran ouro» en Ribeira Sacra
Dezaseis viños de Ribeira Sacra obteñen un «gran ouro» -a máxima cualificación- na última edición da guía que edita Luis Paadín. Todos son tintos e só tres responden o prototipo de tinto novo. Os trece restantes teñen unha crianza máis ou menos prolongada en barrica e son de anadas distintas ao 2017. A do 2015 sobresae con moita diferenza entre os viños mellor cualificados desta denominación de orixe. Esa colleita foi valorada como «moi boa» polo comité de cata do consello regulador, aínda que quedou a só dúas décimas de acadar a cualificación de «excelente».
En canto a adegas, Algueira é a única de Ribeira Sacra que sitúa tres das súas marcas no máis alto do podio.
Paadín dá o seu nome á guía, pero na cualificación dos viños colabora un amplo grupo de catadores, integrado por catadores, enólogos e profesionais da distribución. Na edición do 2019, hai dezaoito viños de Ribeiro e outros tantos de Valdeorras que obteñen o «gran ouro». En Rías Baixas son vinte e cinco os que obteñen esa máxima cualificación.