Marimer Pérez, obstetra: «Non hai que aprender nada para parir mellor»
VIDA SAUDABLE
A experta acaba de publicar un libro onde reúne experiencias profesionais como obstetra con confesións sobre a súa vida persoal e asegura: «Non cumprín o estereotipo, non fun nai, só teño un can»
13 may 2025 . Actualizado á 12:51 h.Marimer Pérez González lembra momentos da súa vida persoal por partos doutras mulleres que tivo que asistir. Leva máis de 20 anos dedicándose ás súas dúas paixóns: a xinecoloxía e a obstetricia. Resumiunos nun libro: Non me soltes. Historias reais dunha obstetra (Lunwerg, 2025), onde tamén ten cabida o seu lado máis persoal. Máis de 200 páxinas de «verdade», porque, máis aló de cambiar os nomes das pacientes que aparecen nel, a doutora afirma que «todo o demais, é certo».
—Por que este libro?
—Ao principio contactáronme para escribir un libro acerca de casos que marcasen a miña carreira porque ao final levo 26 anos na profesión. Pero deime conta que se me facía unha pouco bóla, vou falar só eu de obstetricia? Pensei que, se cadra, facéndoo máis transversal e intercalando con diferentes momentos da miña vida, consigo que o libro poida chegar a mulleres que se cadra non son nais, non buscan a maternidade ou están noutra época da vida. Tamén quería falar doutro tema: a vocación e a dedicación ao traballo por amor e doutras formas de dar amor.
—Canta verdade hai no libro?
—Todo. Non é un libro moi edulcorado. As anécdotas de que morre o meu can e teño que ir a un parto, o 50 aniversario dos meus pais e debo asistir a outro, ou incluso cando comento o infarto da miña propia parella, todo é verdade.
—A obstetricia é a arte de agardar. Por que?
—Porque os partos teñen os seus tempos. Pero ademais, se queremos que vaian ben, témonos que armar de paciencia. E por que falo disto? Porque hoxe en día a sociedade non está preparada para agardar. Diríache que a espera e a paciencia son dúas temazos para que un parto vaia ben. Pero canta paciencia ten a sociedade hoxe en día?
O crear unha relación médico-paciente require de tempo e paciencia. Igual nun día, unha muller con moitos medos non está a entender nada porque está en shock e teño que darlle o seu espazo. Pódese extrapolar a calquera relación persoal, porque para todo tes que ter paciencia. Igual que, se nun día unha muller con moitos medos non está a entender nada porque está en shock, teño que darlle o seu espazo. Igual ela non tiña o seu mellor día para escoitarme. Vou vela ao día seguinte. É que che diría que me convertín nunha estratega de saber levar relacións humanas, e encántame. Hai que saber agardar e saber cando e como dis as cousas.
—Que papel cumpren as expectativas nun parto?
—Cumpren un papel que, ás veces, pode xogar en contra. Creo que debemos lembrar que é un proceso no que non só se ve involucrada a muller, tamén hai un bebé. A obstetricia ten esta curiosidade tan bonita. Temos dous pacientes e un deles non fala nada nin pode expresar como se atopa. Como obstetra, teño que facer de interlocutor entre ese bebé e a súa nai, porque ás veces esas expectativas fan que tamén se cree unha idealización do parto e logo pode non ir ben.
—Cre que se segue concibindo unha cesárea como unha especie de «fracaso»?
—Por desgraza, si. De feito, cando unha muller ten que someterse a unha cesárea, gárdascho case ata o último momento porque é ese elefante no garaxe. Parece que aínda segue habendo a crenza, entre as propias mulleres, de que hai nais de primeira ou de segundo. E dóeme moitísimo que isto sexa así porque ás veces non hai outra solución mellor. Non se é menos nai por necesitar unha cesárea. Toda a miña loita ou intención vai encamiñada a intentar que esas cesáreas sexan respectadas e humanizadas. Son necesarias, é necesario que o entendamos.
—No libro mestura as vivencias profesionais con persoais. Haberá a quen lle resulte raro chegar, no libro, a un capítulo sobre o amor.
—A miña vida como muller non foi «típica», non cumprín o estereotipo do que agarda que fose como muller. Non fun nai, só teño un can, e custoume moito atopar a un compañeiro de vida. Dediqueime en corpo e alma ao meu traballo e quixen contalo por se a algunha muller pasáballe o mesmo ou pódese chegar a sentir identificada. Mulleres que cren que non lles chegou o seu momento, está a custar moito ser mamá ou encántalle o seu traballo. Poida que síntase ata aliviada, porque parece que nós non se nos pode, como digo, recoñecer, celebrar, ou temos que dicir todo isto coa boca máis pequena. Non é xusto.
—Como xinecóloga e obstetra, que opina da frase «o bebé para cando»?
—Esa pregunta temos que deixar de facela. Xa non deberiamos de estar a preguntar ás mulleres cando van ser nais, dicirlles que se lles vai a pasar o arroz ou para cando o segundo. É unha pregunta moi íntima. Non sabemos como está esa muller e polo que está a pasar, e non podemos preguntarlle de socato en calquera contorna, porque podes estar a tocar a súa fibra máis sensible ou a súa dor máis profunda. Imaxínate que esa muller acaba de sufrir un aborto. Imaxínaste que chocante será para esa muller facerlle esa pregunta? Ou canto a podemos ferir? Unha menopausa precoz aos 30 anos, ou simplemente que non queres. Non é só un si ou un non, hai unha escala de grises. Ademais, curiosamente adoitámola facer as mulleres.
—Tamén é xinecóloga experta en menopausa, divulgando sobre ela en redes sociais. Que levoulle a interesarse tanto por este tema?
—En realidade, eu abrín a conta de Instagram falando sobre partos. Pero a min chegoume unha perimenopausia aos 48 anos que me deixou frita. Deixei de coñecerme, non me aguantaba nin eu. Condicionoume moito a interesarme, informarme e porme. E non quería que outra muller pasase polo mesmo, sentindo que se volve tola ou que ninguén a escoita. Validar e entender o que lle sucede a moitas mulleres.
—Faloume da elección de non ter fillos. Pero moitas veces, a unha muller dicir que non pode ter fillos e acábaos tendo. Desde a obstetricia, que explicación se dá a estas situacións?
—Creo que agora estamos excedidas de información en canto a reprodución: que se a hormona antimulleriana, a reserva ovárica, o contaxio folicular... Pero antes de que existisen todos estes termos, xa faciamos medicamento sen determinación de hormona antimulleriana. A día de baseámonos máis nas cifras, pero o ser humano nunca deixa de sorprender. Moitas mulleres preguntan ou recorren a clínicas de reprodución que, por suposto, baséase nuns parámetros. Pero estes non son matemáticos e hai cousas que escapan de todo iso, por sorte. Tamén creo que non se pode afirmar categoricamente a unha muller que non se pode quedar embarazada por parámetros orientativos como dixen antes. Son orientativos, pero non definitivos.
—Cre que hai demasiada información respecto diso?
—Cando se fala tanto dun tema, hai infoxicación. Por iso tamén cre a miña canle, porque non inventei a pólvora, pero se non pairas de bombardear ás mulleres con toda esta información, é normal que se obsesione. Pasa o mesmo coa maternidade, o embarazo e todo o que tes que facer, estamos a chegar a uns perfeccionismos imposibles. E como non, tamén na menopausa. Non sei se aos homes lles sucederá o mesmo, do que agarda deles en cada etapa. De verdade, descoñézoo.
Por exemplo, un parto, non é ler un libro. Non vai de todo o preparada que leves ti a lección. No parto ten que fluír a oxitocina, a hormona do amor e ten moita relación con baixar niveis de cortisol. Estar relaxada, confiar e amar. Non hai que aprender nada para parir mellor, é todo bastante máis intuitivo.
—O libro titúlase Non me soltes, por que?
—Ese «non sóltesme» é algo que percibo nos meus pacientes cando me miran, sobre todo na sala de partos, pero tamén en embarazos que non son doados. É unha mirada que me dirixen esas pacientes. Elixina para darlle título a este libro porque ao final é ao que me dedico, a acompañalas. O que me din coa mirada é: «por favor, Mer, non me soltes, non te vaias, acompáñame».