Pablo Ojeda, de ludópata a nutricionista de éxito: «Ofrecéronme vender un ril por 60.000 euros e penseimo»
SAÚDE MENTAL
Antes de saltar á fama como nutricionista en televisión padeceu ludopatía, requirindo un ingreso para a súa rehabilitación. Agora conta a súa historia para dar visibilidade a esta adicción
03 jul 2025 . Actualizado á 10:24 h.Pablo Ojeda é recoñecido pola súa divulgación en nutrición, pero «chegou o momento de dar visibilidade a esta experiencia da que saín fortalecido». Acaba de publicar Cando me alimentei do xogo (Alenta, 2025), un libro «100% de verdade» sobre o seu pasado ludópata. «Sei que moitas persoas estarano a pasar mal con este tema porque é moi tabú, quero dar esperanza».
—Como foi o primeiro contacto co xogo?
—Creo que o descontrol de impulso padézoo de toda a vida, pero o primeiro contacto foi no salón de xogos que puxeron debaixo de casa dos meus pais. Entrei porque estaba aburrido. Tomeime dúas cervexas moi baratas e boteille diñeiro á máquina, coa mala sorte de que me tocaron 80 euros. Volvinme a casa cunha sensación agradable e perigosa que quería repetir.
—Só xogabas aos comecartos?
—Despois de moito tempo na sala de máquinas, o seguinte paso foi o casino. E este xa é máis perigoso. Cando tomas alcol te desinhibes e a sensación de medo desaparece.
—Eras consciente de que empezaba a crearse unha adicción?
—Non. Resistíame moito a pensar que tiña un problema. Existe unha falsa sensación de seguridade, de «eu controlo». Cando en realidade non controlas nada, están a controlarte. Custoume máis deixar de mentir que de xogar. Porque para soster ese tipo de vida convérteste en mentireiro profesional. Chega un momento que o tes tan normalizado, que forma parte da túa vida cunha naturalidade bestial. Se non, sería insostible.
—Cal dirías que foi o pico da adicción?
—Empezo a ter problemas graves cando falto ao traballo. Era comercial e chegou un momento no que me inventaba as visitas. Ía xogar. Era capaz de dicirlle á miña muller que estaba a traballar cando en realidade estaba a xogar.
—Como te afectou ás relacións persoais?
—Desde o primeiro día. Constrúes relacións desde a mentira e manter iso é imposible. Nunca tiven unha relación sa desde o minuto un. En momentos de conciencia, sénteste moi mal contigo mesmo. Pero a enfermidade pode máis que ti. Oxalá dixese : «Oe, teño un problema», porque me aforraría todos os desgustos do mundo, pero non era capaz.
—Que chegaches a facer para soster a adicción?
—Necesitas tanto o diñeiro que llo colles aos teus pais ou vendes o teu coche por 800 euros ás portas do casino. Ofrecéronme vender un ril por 60.000 euros e penseimo. Non sei que pasaría se aceptase, pero sei que che ofrecen iso para ver o grao de desesperación que tes. De forma que se accedes, se cadra entras nunha mafia, contraes unha débeda con alguén para cometer calquera tipo de delito, o que sexa. Non o sei. Pero si, expúxenmo. Hai xente que non llo cree, pero hai quen se sorprendería ao ver o círculo tan escuro que se move detrás das adiccións.
—Cando dixeches «ata aquí»?
—Nun dos primeiros intentos de suicidio. Cortaron a luz da miña casa por falta de pagamento cando a miña exmuller estaba embarazada. Pedira diñeiro a unha financeira rápida e denegáronmo.
—Custouche deixar de relacionar o alcol co xogo?
—Si, sempre o relacionaba co ambiente de xogo. Tamén é verdade que tiven a sorte de non engancharme a el. Pero cando entrei en rehabilitación, estiven moitos meses sen probalo, reeducándome. A día de hoxe, case non bebo. Unha copa nunha ocasión especial como unha voda. Cambiou moito, si.
—Como de difícil é deixar o xogo?
—Moi difícil, por varios motivos. O primeiro, porque tes que recoñecer algo que che dá vergoña que o saiba a xente: que tes unha enfermidade mental, que es ludópata. Porque non hai que esquecer que a ludopatía está cualificada como unha enfermidade mental pola Organización Mundial da Saúde desde hai moitos anos. Despois, saber que toda a túa vida vai cambiar, que che van a guiar durante moito tempo se queres rehabilitarte de verdade. Enfróntaste a moitos estigmas.
—No libro falas dunha obsesión que te acompaña durante toda a vida, que incluso se disfraza como positiva en certas contornas. A obsesión por gañar.
—Si, e de positiva nada. De feito, foi unha das cousas que me pasou factura porque eu viña do mundo do deporte, da competición, e desde que son neno fun educado en que había que gañar. E cando desde mozo tes ese pensamento, ti tes tendencia a ese descontrol de impulsos, vólvese contra ti. Cando estaba en rehabilitación tiven que darme de baixa do ximnasio. Porque se me puña na cinta do ximnasio e ía a dez e o que estaba ao lado meu a once, inconscientemente púñame a once e medio. E se o que levantaba peso podía con cincuenta, eu collía sesenta. Era unha angustia continua.
—Canto tempo levas rehabilitado?
—13 anos, desde que entrei en rehabilitación. O máis difícil non é deixar o xogo, senón afastarte de amizades que non eran adecuadas ou do alcol. Foi volver facer deporte. Foi mancomunar as contas, coller os tickets das cousas máis insignificantes que me compraba, porque non podía ter ningún tipo de diñeiro negro. Foi volver encher o espazo do xogo, que era infinito, con outras actividades como o estudo —foi aí cando decidiu empezar a formarse en nutrición—. É moi difícil, por iso hai tantas recaídas. Pero aquí estou, no meu mellor momento.