Empezou xogando aos comecartos cando era un adolescente e a día de hoxe está rehabilitado
29 jun 2025 . Actualizado á 12:00 h.«Entón non había, grazas a deus, apostas deportivas nin xogo en liña, porque se non, caese máis», di Gerardo Rodríguez. Cando era un adolescente, botaba a volta do refresco á máquina comecartos. «A maioría das veces non daba nada. Pero un día, con 18 anos e 20 céntimos, tócanche 240 euros. Ese día actívase o razoamento erróneo: «Se con 20 céntimos tócame tanto, isto é un choio». A partir de aí a aposta aumenta, xérase tolerancia e vaise entrando nun bucle do que custa saír. «Empezan a aflorar as mentiras, os estudos flojean, decides deixar o mundo académico para traballar. Pero chega un momento no que estás máis pendente do xogo que do ámbito laboral e tamén acabas perdendo o emprego. Aí, empezan os problemas».
A punta do iceberg
Gerardo era un habitual dos comecartos. «Tamén xoguei ao bingo e estiven no casino, pero a sensación que tiña coas máquinas, cando che toca o premio e cáenche todas as moedas, era diferente», conta. «Podes pensar que ao gañar, levas o premio e xa está. Non, seguías ou ías a outra». Así, aínda que ao principio xoga para gañar, «logo facémolo para recuperar o diñeiro perdido e despois, porque necesitamos seguir xogando».
Engloba todos os círculos da persoa, como un efecto cachoeira. «Coa túa familia, as túas amizades, no laboral, o económico e incluso hai quen tamén o sofre a nivel xurídico. Eu púidenme salvar». Gerardo recoñece que o primeiro que adoitan ver os máis achegados é a débeda, «pero esta só é a punta do iceberg». Por baixo están as mentiras, o que dirán, a culpa. «A de rodas picadas que se deron, reparacións de coche, cando en realidade, non lle pasaba nada. Pedir diñeiro e non devolvelo. Pequenas mentirijillas, pero era capaz de vender o sol se fixese falta, buscaba o diñeiro ata debaixo das pedras».
Dúas chamadas telefónicas que colleu a súa nai acabaron destapando o pastel. A primeira, do seu traballo. «Un toque de atención», di. A segundo, do banco. «Tiña 17 cartóns de crédito e por unha, saltou todo. Ao final entras nun círculo vicioso no que contratas unha para pagar outras e outro pouco máis para xogar, pero cada vez endebédaste máis e máis».
Existe unha necesidade de apostar cantidades cada vez maiores para sentir a mesma emoción e, ademais, inténtase recuperar diñeiro perdido. «A miña débeda era o equivalente a un Audi A5. Tendo en conta que se di que xoga cinco veces máis do que se perde, podo dicir que me xoguei cinco Audis A5 na miña vida. Nunca recuperas todo o que perdes, a banca sempre gana».
A rehabilitación
No 2005, a súa nai descobre Agalure (Asociación Galega de Ludópatas Rehabilitados), que ofrece atención psicoterapéutica, xurídica e os apoios necesarios para a rehabilitación dos afectados por ludopatía ou outras adiccións comportamentales. «Tan pronto como cheguei organizaron un encontro con outra persoa que pasara polo mesmo. Estaba a contarme a súa vida e estaba a retratar tamén a miña. E pensei: ‘‘Se el puido, eu tamén podo''». Ao ano, Gerardo estaba rehabilitado. Aínda que, recalca: «Un ludópata éo para toda a vida, nunca cura». Nese momento, pasa a formar parte da xunta directiva co fin de axudar a outras persoas que, como el, tamén queren saír da adicción. «O tratamento levan a cabo profesionais, nós só somos un apoio».
Gerardo non sufriu unha recaída, pero a posibilidade de que esta se produza, está aí. «O principal é que non xurda e, se o fai, que as consecuencias sexan as mínimo. Que llo comentes aos teus apoios para que se ille no tempo», indica José Manuel Haro, psicólogo sanitario na entidade, que tamén desmonta algúns mitos que poden existir sobre a adicción. «O nivel socioeconómico si que inflúe. As casas de apostas están en maior proporción en barrios menos nobres, por así dicilo (ao contrario que os casinos). E a desesperanza, o feito de conseguir moito con pouco, é o que en moitos casos xera adicción».
