A diferenza do Louvre, non naceu da nacionalización de coleccións reais
19 feb 2024 . Actualizado ás 05:00 h.10 de maio. Ese día uno as iconas de Londres : a National Gallery (A Galería Nacional) cumprirá 200 anos. Cunha colección conformada por máis de 2.300 pinturas que abarcan case sete séculos de historia da arte (desde mediados do século XIII ata principios do XX), o museo hase convertido nun dos máis importante do Reino Unido e nun imán para os turistas, pois só en 2022 atraeu a máis de 2,7 millóns de visitantes.
A pinacoteca, con todo, tivo uno orixe distinta ao doutras institucións similares do continente. Entre 1779 e 1793 as coleccións dos monarcas de Baviera (Alemaña), da aristocrática familia Medici (Italia) e dos destronados borbóns franceses foron nacionalizadas e abertas ao público coas inauguracións da Galería Uffizi ou o soado Louvre. Con todo, no caso británico a colección real non se tocou e, por iso, hoxe continúa colgando das paredes de palacios como Buckingham. No seu lugar, as autoridades compraron, por unhas 57.000 libras (máis 8 millóns de euros actuais) 38 cadros que pertenceron ao banqueiro John Julius Angerstein.
Angerstein, quen naceu en San Petersburgo (Rusia) en 1735 no seo dunha familia alemá, emigrou ao Reino Unido ao redor de 1749 e contribuíu ao crecemento do banco Lloyd's, do que chegou a ser presidente. Hai quen creen que amasó a súa fortuna non só grazas os seus contactos co entón rei Jorge III e o primeiro ministro William Pitt, senón tamén porque estaba involucrado no negocio da compra e venda de escravos. De acordo cos seus biógrafos na última década do XVIII comezou a coleccionar pinturas coa axuda de artistas como Thomas Lawrence e Benjamin West.
A pedra fundacional
O banqueiro adquiriu obras de Rafael, Tiziano, Correggio, Rembrandt, Sebastiano do Piombo e tamén do español Diego Velásquez, as cales os seus herdeiros venderon á súa morte en 1823. A resurrección de Lázaro do veneciano do Piombo figuraba na colección de Angerstein e é considerada a primeira pintura da galería, explicou o curador Matthias Vivel.
Ás 38 pinturas do banqueiro uníronse outras 16 que o político George Beaumont (1753-1827) ofreceu ao Goberno como doazón. «Ambas as coleccións formaron o incipiente proxecto de establecer unha galería aberta para o pobo en 1824», agregou o experto.
Desde facía tempo viña expondo a idea de crear un museo para albergar as coleccións que as familias adiñeiradas viñan armando e moitas das cales remataban no estranxeiro. Unha proposta que artistas da época como James Barry apoiaron, por considerar só así non florecerían as belas artes no país.
O fútbol e o Goya roubado
A primeira sede da Galería Nacional foi tamén a casa de Angerstein, situada preto do Palacio de Buckingham. Con todo, pronto quedou pequena e, por iso, en 1838 foi inaugurada o seu actual recinto, o cal desde o ano pasado vén sendo sometido a distintos traballos de remodelación e restauración.
Pero a orixe do museo non é o único singular. En 1900 unha pintura estivo preto de ser danada por uns soldados. Nesa época detrás do edificio da pinacoteca había unhas barracas do Exército e un día uns uniformados que xogaban fútbol romperon unha fiestra cunha pelota. Pese ao accidente, os xogos continuaron mentres o cuartel estivo na zona.
En 1962 a Galería sufriu a súa máis severa humillación. Un taxista xubilado coouse por unha fiestra e roubou un retrato do duque de Wellington, do español Francisco de Goya. Kempton Bunton cometeu o crime en protesta porque o Goberno gastase 140.000 libras (3,8 millóns de euros hoxe) no cadro, mentres que os xubilados eran obrigados a pagar o imposto para ver televisión. O inusual ladrón devolveu a pintura anos despois e durante un tempo un can axudou á vixilancia da institución nas noites.