Matías Dituro: «Do Celta levei recordos que sempre estarán no meu corazón»

Matías Dituro (Bigand, Arxentina, 1987) militou dúas tempadas no Celta separadas por dez anos. Primeiro, no filial, e no curso 2021/2022, no primeiro equipo. Aínda que foron dous pasos relativamente fugaces, trátase dun club que lle deixou pegada, no que non oculta que lle tivese gustado continuar máis aló da tempada 2021/2022 e ao que é especial enfrontarse este domingo co seu actual club, un Elxe no que foi importante para o ascenso.

—Que significa medirse ao Celta?

—É especial. Cando saíu o calendario, enseguida mirei cando nos tocaría. Téñolle un cariño e un respecto moi grande ao club, vivín dous anos moi bos en diferentes etapas e na cidade fun moi feliz, así que, claramente, é un partido moi, moi especial e estarei moi contento cando cheguen os compañeiros de poder velos, saudalos, abrazalos e poder enfrontalos.

— Que pegada lle deixou a súa tempada no primeiro equipo?

—Foi un ano moi positivo no persoal. Sentinme moi ben, cun grupo que me acolleu de forma espectacular. Con Nando (Villa), o adestrador de porteiros, traballamos moi ben; cos seteiros dese momento, Rubén (Blanco) e Coke (Carrillo), fixemos unha boa relación, de moito respecto e traballo. Foi un ano moi lindo. Non puidemos conseguir as expectativas que tiñamos de clasificar a Europa, pero si se foi creando algo bo.

—Quedou pena de que non se alongase esa etapa outro ano?

—Si, si, claramente, si. A miña idea non era estar só un ano. As conversacións co presidente e co director deportivo naquel entón, por decembro, ían moi ben encamiñadas, o acordo estaba case feito. Despois, supoño que por cambios na dirección deportiva, foise arrefriando e intentaron outra cousa. Gustaríame continuar porque estaba moi cómodo.

— Que papel xoga o Celta na súa carreira?

—Moi importante. Foi o club no que debutei en Primeira, que apostou por un seteiro naquel momento de 35 anos e brindáronme todas as posibilidades para cumprir un soño. Téñolle moitísimo cariño. O meu fillo naceu en Chile e é seareiro de Católica e de Boca, pero tamén ten un cariño moi grande polo Celta, ten todas as camisetas e segue cada partido. Son recordos enormes que quedarán sempre no meu corazón.

Na familia Dituro séguense celebrando os goles do Celta na distancia ? Mostrábao onte en Instagram @DituroMatias. pic.twitter.com/ia6kq6gs0r

— Bancada de Río (@gradaderio) January 30, 2023

—Cría que volvería ao fútbol español unha vez pechada aquela etapa?

—Tiven moitas opcións doutros equipos de Primeira, tanto de préstamo e como de compra, pero o club ao cal pertencía só contemplaba a compra do Celta, non valía para os demais. Cando volvo á Universidade Católica, non tiñan intencións de venderme, nin de prestarme novamente, e por iso non se deu a miña saída, non por algo económico. Pero sabían que eu quería continuar en Europa.

—Pasou por Turquía e chega ao Elxe hai case dous anos. Como está a vivir esa etapa?

—Estou moi feliz desde o primeiro momento que cheguei. Sentinme moi cómodo, a miña familia sente moi feliz e puxéronmo moi doado. Hai moita xente que traballa para este club cunha calidade humana moi alta, van inculcando os valores do Elxe. E a iso súmaslle que no deportivo, quizais o primeiro semestre non, pero daquela as cousas saíron moi ben, puidemos conseguir o ascenso. Aos meus 38 anos, é incrible poder volver xogar en Primeira División de España, que para min é unha das dúas ligas, xunto coa de Inglaterra, as mellores do mundo. A esta idade, ter esta posibilidade de estar acá, gozando do día a día, dun fútbol que me gusta moito e represéntame e poder desenvolvelo aquí faime estar moi contento.

—Seguen invictos tras seis xornadas sendo un recentemente ascendido. Cales son as claves?

—Vimos cun proceso en Segundo, onde intentabamos facer o mesmo fútbol, unha mesma idea e metodoloxía, e creo que é unha das claves. Tamén que se xera un ambiente no cal un pode desenvolverse e traballar de moi bo xeito. E despois, que o equipo se entrega a unha idea, sabendo que Primeira é moi competitiva, pero intentamos desenvolver o noso fútbol máis aló do resultado, en cada cancha onde vaiamos e cos matices que requira cada partido, intentando adaptarnos rápido.

—Como estás a vivir a competencia neste caso con Peña?

—Ben, con Iñaki e con Itu. O que me coñece sabe que son demasiado competitivo, gústame gañar en todos os xogos que fagamos, gústame adestrarme sempre ao máximo, ao 100%, estar no ximnasio. Ter competencia é importante para min, e seguramente poderá elevar o rendemento dos tres.

—Ver titular contra o Celta?

—Gustaríame, como en todos os partidos, e eu sempre me visualizo xogando en cada partido. Todo o que dependa de min para xogar, fágoo, diso non hai dúbida. Despois, as decisións que son do corpo técnico e iso un non pode controlar. Respéctanse, porque somos un equipo e iso é o máis importante.

— Vostedes chegan invictos e o Celta, sen gañar. Como valora estas dinámicas contrapostas?

—O Celta ten grande xogadores, vén de facer unha tempada espectacular cun adestrador que desenvolve unha forma de xogar moi clara, moi atractiva, que a calquera xogador gustaríalle desenvolvela, e seguramente os resultados xa van chegar. Ten moitísima calidade, xogadores desequilibrantes, mozos, moi frescos, con velocidade. Vai ser un partido moi duro.

—Pódelles beneficiar a resaca europea do Celta aínda que vostedes tamén tivesen partido entre semana?

—Creo que o desgaste de ambos é similar. Si que o seu desprazamento era máis longo e está a expectativa da volta a Europa que emocionalmente pode ser diferente.

— Dicía que na súa tempada non se conseguiu a clasificación europea, aínda que estivo preto. Como viviu desde fóra a clasificación do pasado maio?

—Alegreime moitísimo. Como dicía, teño amigos dentro do club, tiven a posibilidade de ir ver ao equipo en Vilarreal e Valencia e baixar ao camarín, saudar á xente, poder falar co adestrador, con Nando, co equipo médico, con Fran (Beltrán), Iago (Aspas) ou Chucky (Cervi), que compartimos moito ese ano xuntos, téñolles moitísimo cariño e desexo que lles vaia ben.

—Chegou a saber quen era Claudio Giráldez, entón adestrador do Xuvenil A, cando estivo no Celta?

—Si, si, sabía quen era. Encántanme a súa proposta e os seus equipos ofensivos, cunha idea moi clara. Acórdome dese partido que fun ver a tempada pasada contra Vilarreal, que nos últimos anos está a facer as cousas moi ben, e foi xogar de igual a igual; escapoulle o partido por detalles. É un equipo moi atrevido que a calquera xogador gústalle, ou polo menos, a min gústame ver, porque son partidos moi atractivos e fan un fútbol con balón moi atractivo.

—Hugo Álvarez e Hugo Sotelo debutaron no Celta na súa tempada. Imaxinábaos asentados en Primeira?

 —Si, víase. Despois, no camiño poden pasar moitísimas cousas, pero víase que tiñan un potencial enorme, que seguramente cando empezasen a xogar máis partidos e agarrar máis confianza, ían poder demostrar o seu talento. E quedou reflectido que son mozos que teñen moitísima capacidade para poder xogar no Celta.

—Tamén coincidiu con Sergio Carreira -baixa para este partido- no seu actua club.

 —Si, co Carre. Tíveno acá de compañeiro e téñolle un aprecio xigante. É un mozo moi bo, moi especial e que lle teño moitísimo cariño. Tocoulle un camiño un pouco máis longo de ter que demostrar noutros clubs, pero Claudio viu nel algo que lle podía achegar ao equipo, apostou e el, que ten condicións, puido devolverlle esa confianza. Pode dar solucións non só na dereita, tamén na esquerda, e alégrame moitísimo.

—Agora ten como compañeiro a Yago de Santiago, vigués e excéltico. Falaron do seu pasado en Vigo?

—Si, sobre todo ao principio, cando chegou, de xeito abondo que era a cidade, o club, como creceu o club, o centro deportivo que fixo, como se logra un club establecido en Primeira. El agora está na última etapa dunha recuperación fodida -dunha lesión- e intentamos apoialo en todo momento para que se sinta cómodo e que, ao final, algo que é duro, que é así e teno que transitar, sexa o máis levadío posible para el.

—Hai pouco comentou que Aspas era o mellor futbolista co que xogou e destacaba o moito que sabe de fútbol.

—Si, como compañeiro e como persoa, é un crack, téñolle moitísimo cariño. Como xogador, claramente, como compañeiro en equipo, foi se non é o mellor, un dos mellores, pero diríache o mellor xogador que me tocou compartir vestiario. Por calidade, visión terrible e coñecemento de fútbol, é dos que máis me sorprendeu, de todo o que sabe e coñece, a capacidade que ten para lembrar situacións, goles e momentos é incrible.

 —Coñecendo a Aspas, non lle sorprenderá que aínda siga en activo.

—Non, claramente. Primeiro porque quere moitísimo ao Celta, está moi contento aí onde está, falámolo moitas veces con el. Tivo cantidade de posibilidades e ofertas para irse e el decidiu sempre renovar e quedarse no Celta. Está moi a gusto, está coa súa familia, cos seus amigos e el está moi feliz aí. E despois, porque lle encanta o fútbol, preparouse para ser lonxevo, para estar aí, para achegar os momentos que lle toque e creo que para o club é moi importante ter xogadores como el dentro do vestiario.

---

---

---