María Figueroa: «Grazas ás Celtas puiden recuperar a ilusión polo fútbol»

María Figueroa (Redondela, 2002) recibiu a chamada dAs Celtas con sorpresa e como auga de maio. Viña de tempadas complicadas, sen protagonismo, e non agardaba unha oportunidade así. Por iso tratou de aproveitala e foi unha xogadora clave para Vicky Vázquez. Do mesmo xeito, está segura de que o equipo tampouco vai deixar escapar a oportunidade do ascenso, aínda que logralo de xeito directo pase por gañar ao Olímpico de León (A Madroa, mañá, 12.00), un dos galo do grupo.

—Ata que punto confían en poder gañar ao Olímpico?

—Estamos moi ben, con ilusión e ganas. Somos un grupo unido, tamén co corpo técnico e coa nosa afección, que é un punto a favor ao xogar na casa. Cremos na vitoria.

—Hai un punto de presión?

—Non a sentimos. Sabemos que pertencemos a un club grande, con obxectivos grandes, pero temos as cousas claras e os nosos obxectivos tamén o están. Obviamente, queremos o ascenso directo, chegamos ás dúas últimas xornadas con esa posibilidade e non a imos a deixar escapar.

—Se non, quedaría o play-off, pero parece que non o contempla.

—Non estamos a pensar máis aló do partido desta fin de semana, porque é o principal, o primeiro, só nos centramos niso.

—Dá confianza gañarlles na ida con autoridade (0-4)?

—Si, é certo que alí gañamos xogando un moi bo partido, pero non significa nada. Empezamos de cero e, aínda que na nosa casa non é doado para o rival xogar, non podemos dar nada por feito.

—No seu momento, parecía unha saída case imposible e sorprenderon. Cales foron as claves?

—Tivemos as cousas moi claras desde o minuto 1, sabiamos como xogar, o que tiñamos que facer. Preparámolo moi ben durante a semana e agora creo que tamén imos estar listas para a esixencia que supón. A unión, a forza e remar todas na mesma dirección será clave.

—Como encaixou o equipo a lesión da capitá, Lara Martínez?

—Foi un golpe duro, porque é un piar fundamental, a que guía o barco. Pero se antes tiñamos ganas, agora temos o dobre. Queremos facelo por ela e as demais lesionadas. É un punto extras para dar un plus.

—Sen ela, leva vostede o brazalete. Que suponlle?

—Sigo facendo o mesmo. Somos todas igual de importantes e temos o mesmo obxectivo de axudar no que faga falta.

—Como valora a tempada dAs Celtas?

—Fomos de menos a máis. Ao ter que coñecernos durante o verán, custounos ao principio un pouquiño adaptarnos unhas a outras, pero creo que crecemos moito. Hai un cambio moi grande e positivo para todas do primeiro partido ao último.

—E a nivel individual?

—Viña de tempadas difíciles e non me agardaba este protagonismo. Estou feliz, aquí puiden recuperar a ilusión polo fútbol.

—Que levou a perdela?

—Veño de tempadas complicadas, con algunha lesión pequena, e de non ter minutos nin confianza. Pero son cousas que poden cambiar e cambiaron. NAs Celtas atopei unha familia, por así dicilo. Reencontreime co que me levou algún día para empezar neste deporte. Creo que é a tempada que máis estou a gozar, tanto a nivel individual como de equipo. Como dicía, síntome en familia, súpers querida e arroupada.

—Como lembra aqueles inicios no Casa Paco?

—Con moita alegría e co sentimento de estar na casa, porque xogaba no equipo do meu pobo, cos amigos desde pequeniña, o meu irmán... Alí aprendín os valores do deporte.

—Comezou por imitación do seu irmán (Álex, do Choco)?

—Ao ser o maior, é o meu exemplo e unha persoa moi importante para min en moitos aspectos da miña vida, tamén no fútbol. Velo xogar e gozar espertaba o meu interese de querer xogar e chegamos a disputar xuntos un partido, que é un orgullo e pouca xente pódeo dicir.

—Veñen de familia celtista?

—Si, sobre todo, os meus avós, moitísimo. Son os primeiros que están cada fin de semana na bancada, coa súa bufanda, animando e pendentes. Ver as súas caras de orgullo é un impulso para min para intentar facelo xenial

—Sorpréndelle a acollida do proxecto por parte do celtismo e que teñan a súa propia pena?

— Sorpréndeme unha chea, non mo agardaba. Vennos e séguennos a todos lados, son moi próximos connosco, anímannos moitísimo, están sempre pendentes... É algo único que non se vive todos os días e que temos que gozar. Un orgullo.

—Quen a chama para formar parte dAs Celtas e como reacciona?

—Comigo contacta Humberto (Leda) e desde o minuto un que mo propón, non dubido en ningún momento e é a miña primeira opción. Ao non vir de tempadas de destacar nin ter minutos, sorprende que queiran contar contigo, pero foi unha alegría tremenda.

—Fixéraselle raro o paso polo Deportivo sendo celtista?

—É certo que se fai raro, por así dicilo, pero naquel momento era o equipo galego que había, e nunha boa categoría, así que me decidín a dar o paso.     

—Ansiaba como xogadora e afeccionada a creación deste Celta feminino?  

—Si, obviamente. É un paso moi importante para a cidade, para o deporte galego, e era algo necesario e que se está facendo dun xeito incrible.

—Imaxinábao desta forma, dándoselle tanta importancia dentro do club? 

 - Desde o primeiro momento que me relaciono co club, o trato é incrible, a atención é unha marabilla e creo que todo o que se ve de portas cara a fóra, dentro é o mesmo. O trato é unha tolemia,dásenos moitísima importancia e préstallenos toda a axuda que necesitamos.

—Compartiu vestiario con Vicky Vázquez no Sárdoma. Como foi pasar de tela de compañeira a que sexa a súa adestradora?

-É unha persoa moi próxima, coa que se pode falar de todo, e sabía que non ía ser un cambio difícil para nada. Cando coincidimos, xa sabía que ela adestraba naquel momento na base do Celta e na selección galega.

---

---

---